Αχ, η αγάπη. Που δεν υπολογίζει, δεν κρατάει ισορροπίες, δεν σκέφτεται λογικά. Και που δεν κρατάει τίποτα για τον εαυτό της. Που δίνεται, προσφέρεται χωρίς δεύτερες σκέψεις. Που είναι ευτυχισμένη απλώς και μόνο επειδή υπάρχει… Υπάρχει ασχέτως κόστους. Που δεν είναι ναρκισσιστική σαν τον έρωτα, άνιση σαν την επιθυμία, άδικη σαν το πάθος.
Που δεν είναι μ’ άλλα λόγια εφήμερη σαν τον έρωτα, σαν την επιθυμία, σαν το πάθος!
Αχ, η γλυκιά, η αυτάρκης, η αδικημένη αγάπη. Που, ό τι κι αν λέμε, λίγοι την έχουμε πραγματικά ανάγκη. Έτσι είναι. Την δοτική, την ανιδιοτελή, την σιωπηλή μέσα στον ορυμαγδό του κόσμου, την απόλυτη αγάπη λίγοι την έχουμε αγαπήσει πραγματικά.
Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ
