Μια φορά κι έναν καιρό,
ήταν ο χοντροκαρπούζος.
Πράσινος και γυαλιστός
σαν μπαλόνι στρογγυλός!
Ξάπλωνε να ξαποστάσει
καλέ κόντευε να σκάσει!
Κι αναστέναζε ο καυμένος
που΄ ταν τόσο ερωτευμένος.
Στα χωράφια όπου λιαζόταν
την αγάπη του σκεφτόταν!
Πώς θα γίνει; Πώς θα γίνει;
να τον αγαπά κι εκείνη;
Αχ! Η κίτρινη πεπόνα,
η ναζιάρα του γειτόνα,
Στολισμένη με γοβάκια
δαχτυλίδια, βραχιολάκια!
Έστειλε προξενητάδες
τους σοφούς τους πατατάδες
να της τάξουν γάμο φίνο
με βιολιά και με κλαρίνο!
Μα η πεπόνα, η ψηλομύτα
που όλο τον περιφρονούσε
διόλου δεν τον αγαπούσε
και μονάχη τραγουδούσε.
« Δεν σε θέλω, δεν σε θέλω,
είμαι μια αριστοκρατία!
Στα χωράφια εγώ να ζήσω;
Ποιο καλά να αυτοκτονήσω!
Είμαι ζάχαρη γεμάτη,
ζουμερή κάθε κομμάτι
κι αν σου τρέχουνε τα σάλια,
φτού! Χοντροκαρπούζο χάλια!»
Πήγαν κι ήρθαν νοσοκόμες
δυο γιατροί με οκτώ βελόνες
φάρμακα κι ασθενοφόρα
που’ τρεχαν στην ανηφόρα!
Με θερμόμετρο στα χείλη,
τον φροντίζανε οι φίλοι,
και του παίζαν ένα ντέφι
μπας και του ξανάρθει κέφι!
« Πέστε μου αν θα μ’ αγαπήσει
ποιος θα πάει να την πείσει;
Η πεπόνα αν δεν με θέλει
η ζωή πια δεν με μέλει!»
Μα εκείνη ονειρευόταν
σε παλάτια πως βρισκόταν
σε χρυσά και σε ασήμια
σε μεταξωτά κιλίμια!
Φτού να πάρει, φτού να φέρει
πώς την άρπαξε ένα χέρι
την στοιβάζει στο καλάθι,
πώ-πώ-πώ τι έχει πάθει!
Την πετάνε στην κουζίνα
πού ΄χε πιάτα μια ντουζίνα
και μαχαίρια και πιατέλες
με αφράτες ταλιατέλες!
Πώς στολίστηκε δεν ξέρει
στην φρουτιέρα κι υποφέρει
τα ζουμιά και οι χυμοί της
ξεχειλίσαν στο κορμί της.
Και θυμήθηκε μονάχη
τον Καρπούζο άντρα νά’χει
πιο καλά κι απ’ τα παλάτια
το ψωμί με ελιές στ’ αλάτια!
Το μυαλό που πέρα βρέχει….
Κλαίει όποιος δεν το έχει.
Κι η πεπόνα αν είχε νου,
δεν θα γίνονταν μενού!
Η Ελένη Χατζηπέτρου είναι επίτιμο μέλος της ΔΕΕΛ καθώς και επίτιμο μέλος της Ακαδημίας της Φλωρεντίας. Ενδιαφέροντα: Ποιητικές συλλογές, πεζά κείμενα, λογοτεχνικά κείμενα, ζωγραφική.
