Ο Γιάννης Πανούσης είναι Ομότιμος Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών.
Διαβάστε όλα τα άρθρα του Γιάννη Πανούση ΕΔΩ
Οι νέοι κακοί δεν έκαναν τον κόπο να φορούν κουκούλες ή μάσκες και δεν σκοτίζονταν να κρύβονται πίσω από μυστικές ταυτότητες
Τζίμμυ Κορίνης, Pulp fiction
Επειδή πολλά συμβάντα εγκληματολογικού [κι όχι μόνον αστυνομικού] ενδιαφέροντος διαβάζουμε τον τελευταίο καιρό στα ΜΜΕ, ίσως χρειάζεται μία οριοθέτηση
1. έχει γραφτεί ότι συνήθως ο εγκληματίας έχει δύο ουσιώδη γνωρίσματα: εγωισμό χωρίς όρια και ισχυρή [αυτο]καταστοφικότητα [Φρόυντ]
2. έχει υποστηριχθεί ότι πολλές φορές το συναίσθημα ενοχής προηγείται του εγκλήματος ή και το προκαλεί [Φρόυντ]
3. η [αυτο]τιμωρία, ακόμα και του εγκληματία που ‘ρίχνει όλη την ευθύνη στο θύμα’, συνιστά και γι’αυτόν μία μορφή προσωπικού ηθικού εξαγνισμού
4. όταν ο εγκληματίας συνειδητοποιεί το βάρος της ενοχής του δεν την αποσείει, ούτε τη χρεώνει στη μοίρα
5. συχνά για να μην τιμωρηθεί ο ηθικός αυτουργός ενός εγκλήματος τιμωρούνται οι φυσικοί αυτουργοί κάποιου άλλου εγκλήματος
6. ορισμένοι [εξακολουθούν να] πιστεύουν ότι η τιμωρία/κάθαρση συνιστά ταυτόχρονα και καθαρμό από τον ‘μιαρό’ εγκληματία
7. η ίδια ‘τιμωρία’ για τους δολοφόνους και τους κλέφτες δεν είναι μόνον παράλογο κι ατελέσφορο μέτρο, αλλά και επικίνδυνο[αφού έτσι εύκολα ο κλέφτης γίνεται φονιάς] [Thomas More,Ουτοπία]
Δεν ξέρω με ποιό τρόπο θ’αποκωδικοποιήσει τα παραπάνω ο αναγνώστης και πώς θα τα συνδέσει με την επικαιρότητα, όμως θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι –κατά την εγκληματο-λογική εκδοχή-διευκολύνουν στην κατανόηση.
ΥΓ.’’Κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί
το αίμα που ζητά να απολογηθεί’’ [Π.Κασιμάτης, Περί Κύρου Περί Ουρανού]