“Εξομολόγηση… ψυχής σε Δέκα Πράξεις”
Πρέπει να ομολογήσω ότι η σημερινή πρόσκληση από την Τζίνα να βρεθώ ανάμεσά σας με αφορμή το εξαίρετο βιβλίο της με γεμίζει χαρά, όχι μόνο γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω για την Τζίνα αλλά και να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου γύρω από το μεγάλο κεφάλαιο νίκης της ζωής που έχει τίτλο «Αποθεραπευμένοι». Ο Ιούνιος είναι ο μήνας τους και νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη συγκυρία με φωτεινό παράδειγμα την ίδια την Τζίνα για να μιλήσουμε για τα συστατικά αυτής της νίκης. Πρέπει επιτέλους να περάσει «από την είδηση στη συνείδηση» όπως λέμε στην ΑΚΟΣ και νομίζω ότι συμφωνεί κι εκείνη ως δημοσιογράφος ότι ο καρκίνος δεν είναι πλέον ανίκητος. Καθίσταται διαχειρίσιμη νόσος, θεραπεύσιμη με καλά ανεκτές θεραπείες. Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Από τη δεκαετία του ’70 ο αριθμός των αποθεραπευμένων έχει εξαπλασιαστεί. Αυξάνονται και πληθύνονται χάρη στα θεραπευτικά άλματα που έχουμε επιτύχει, χάρη στις βελτιωμένες μεθόδους διάγνωσης και θεραπείας του καρκίνου.
Είναι αλήθεια πως ο καθημερινός αγώνας που δίνουμε ενάντια στον καρκίνο είναι απαιτητικός και πολυεπίπεδος. Αυτό έχει σαν συνέπεια να μας απορροφά, οπότε αμελούμε να πάρουμε απόσταση από τα πράγματα και να συλλογιστούμε γύρω από αυτόν τον αγώνα. Δεν αρκεί να ανοίξουμε τον δρόμο αλλά και να διασφαλίσουμε ότι δεν θα χορταριάσει και δεν θα κινδυνέψει από αστοχίες. Ο δρόμος που ανοίγουμε για την ίαση του καρκίνου θέλει χαντάκια δεξιά κι αριστερά για να φεύγουν τα νερά της μπόρας, θέλει καλά υλικά και σωστό χτίσιμο για να μην χρειαστεί μπαλώματα. Και βέβαια, όπως κάθε τί στη ζωή είναι μία πορεία συντροφική: ο γιατρός και ο ασθενής. Είναι μαζί σε αυτήν την πορεία: όχι απέναντι ο ένας από τον άλλο αλλά δίπλα ο ένας στον άλλο: σύμμαχοι και συνοδοιπόροι. Στα τριάντα χρόνια της διαδρομής μου ως ογκολόγος/ ακτινοθεραπευτής έχω συνειδητοποιήσει ότι στη μάχη ενάντια στον καρκίνο δεν συμμετέχει μόνο το σώμα αλλά και η ψυχή. Και τα δύο χρειάζονται φροντίδα στη μάχη αλλά και μετά τη νίκη.
Όπως είπε ο Ιταλός συγγραφέας Τσέζαρε Παβέζε: «Η μόνη χαρά στη ζωή είναι ν’ αρχίζεις». Νομίζω ότι έχει απόλυτο δίκιο. Αυτό καλείται να κάνει και ο αποθεραπευμένος. Ο καρκίνος δεν είναι το τέλος αλλά μία καινούρια αρχή! Μία τραυματική εμπειρία που όμως έχει κι αυτή τα «δώρα» της. Η μετωπική σύγκρουση με την ασθένεια, γεννά έναν νέο άνθρωπο, πιο σοφό και πιο συνειδητοποιημένο. Ο αποθεραπευμένος περισσότερο απ’ όλους μας μπορεί να εκτιμήσει και ν’ απολαύσει τη ζωή γιατί συνειδητοποίησε με σκληρό τρόπο ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη. Ο αποθεραπευμένος συνδέεται πιο ουσιαστικά με τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν: η ασθένεια επέτρεψε να ζυμωθεί μαζί τους, η σχέση τους έχει δοκιμαστεί σε συνθήκες δύσκολες. Ο αποθεραπευμένος έχει πλέον αποκρυσταλλώσει τα θέλω του, τα όριά του αλλά και έχει διαπιστώσει τις αντοχές και την ποιότητα των ανθρώπων του. Οι ψευδαισθήσεις της ζωής καταρρέουν και οι υπεκφυγές στερεύουν όταν έχεις να διαχειριστείς μία τόσο κρίσιμη και απαιτητική συνθήκη.
Όλα τα παραπάνω που περιέγραψα κατοικούν στην «Εξομολόγηση σε Δέκα πράξεις». Ταξιδεύουμε με εικόνες και συναισθήματα μέσα από το «καλειδοσκόπιο» της Τζίνας που αναγεννήθηκε σαν Ωραιοζήλη και διαμορφώνοντας τη νέα ταυτότητά της, θέλει να μοιραστεί μαζί μας την εμπειρία της. Γραφή γάργαρη, ακομπλεξάριστη όπως είναι και η ίδια σαν άνθρωπος. Με γενναιότητα ρίχνει τα τείχη της ψυχής της και μιλά για τη μάχη της. Μία “Εξομολόγηση σε Δέκα Πράξεις” πραγματικά πολύτιμη για λόγους που θέλω να παραθέσω.
Το πρώτο βήμα για την αποθεραπεία του καρκίνου είναι να μην τον φοβηθούμε, να τον κοιτάξουμε κατάματα. Μόνο έτσι μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε. Η νικηφόρα έκβαση του αγώνα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον ίδιο τον ασθενή. Από την πειθαρχία που θα επιδείξει, από τη δύναμη με την οποία θα οπλιστεί αλλά και από την υποστήριξη που θα λάβει από το οικογενειακό ή φιλικό του περιβάλλον. Μία ανθρώπινη αλυσίδα, που σαν γροθιά πρέπει να συστρατευθεί και να οργανώσει τα σημεία άμυνας αλλά και τη γραμμή επίθεσης. Η Τζίνα έγινε Ωραιοζήλη γιατί έκανε πέρα τους δισταγμούς και τους φόβους της, επέλεξε τους συμμάχους της και έδωσε τη μάχη της. Σύμμαχοί της οι θεράποντες ιατροί της αλλά και η «λαμπάδα» της, όπως πολύ εύστοχα αποκαλεί στο βιβλίο της τον άντρα της, τον Γιάννη. Δεν κράτησε όμως το δώρο της εμπειρίας της μόνο για τον εαυτό της αλλά αποφάσισε να το μοιραστεί μαζί μας. Είναι πολύτιμη η επιλογή της γιατί η άγνοια και ο φόβος θέριεψαν για χρόνια τις κοινωνικές προκαταλήψεις για τον καρκίνο. Παρά τα βήματα προόδου που έχουν συντελεστεί, δυστυχώς, ως κοινωνία φοβόμαστε ακόμα να προφέρουμε τη λέξη καρκίνος. Τον αντιμετωπίζουμε περισσότερο ως μία…κοινωνική κατάσταση, σαν μία νόσο που είναι… μεταδοτική και όχι σαν μία νόσο που μπορούμε να νικήσουμε. Ο ασθενής με καρκίνο αποφεύγει να το γνωστοποιήσει στο κοινωνικό του περιβάλλον ενώ ακόμη και σήμερα πολλοί…φτύνουν τον κόρφο τους όταν δηλώνω την επαγγελματική μου ιδιότητα! Αυτή η κοινωνική προκατάληψη και τα στερεότυπα που αναπαράγει με θλίβουν. Με την ΑΚΟΣ , την αστική μη κερδοσκοπική εταιρία που ίδρυσα πριν 12 χρόνια, θέλησα να σπάσω τα δεσμά που δημιουργεί η άγνοια και η προκατάληψη. Πρέπει όλοι αδιακρίτως να έχουμε πρόσβαση στην πληροφόρηση σε ότι αφορά στον καρκίνο, στην πρόληψη, στη διάγνωση, στη θεραπεία, στην ανακουφιστική φροντίδα αλλά και στην ψυχολογική στήριξη. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πόσο πολύτιμη είναι η «Εξομολόγηση σε Δέκα πράξεις» της Ωραιοζήλης Τζίνας. Δεν κρύβεται πίσω από μισόλογα. Δεν λέει μισές αλήθειες. Ανοίγει την ψυχή της και με μία γραφή από στήθους, μιλά για την εμπειρία της. Όλοι έχουμε κέρδη από αυτήν την γραπτή εξομολόγηση. Οι αποθεραπευμένοι γιατί δίνει φωνή στη σκέψη τους, όσοι δίνουν τώρα τη μάχη νιώθουν ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ αλλά και οι υπόλοιποι που δεν ασθένησαν ποτέ γιατί αντιλαμβάνονται ότι το δώρο της ζωής είναι πολύτιμο και δεν πρέπει να το σπαταλάμε.
Για να ολοκληρώσω την εικόνα της Ωραιοζήλης Τζίνας, θα σηκώσω την κουρτίνα για να πω κάτι ακόμη. Αποτελεί πρότυπο αποθεραπευμένης. Με πειθαρχία ακολουθεί τις οδηγίες που δώσαμε οι θεράποντες ιατροί της. Είναι συνεπής στα ραντεβού της και στις προγραμματισμένες εξετάσεις της. Δεν αντιμετωπίζει τη συνθήκη σαν φορτίο αλλά σαν το καύσιμο της νέας καλολαδωμένης μηχανής της που οφείλει να την φροντίσει. Εξαρχής αφέθηκε με εμπιστοσύνη στα χέρια μας, οικοδομήσαμε μία σχέση αμοιβαίου σεβασμού και αποδοχής και συστρατευθήκαμε για ν’ ανοίξει μία νέα σελίδα στη ζωή της. Αυτή η νέα σελίδα περιλαμβάνει αγάπη, δημιουργία και όνειρα. Αυτή είναι νομίζω η σωστή συνταγογράφηση για να έχει η ζωή γεύση και χρώμα. Θέλω λοιπόν να την ευχαριστήσω που μοιράστηκε μαζί μας αυτήν την πολύτιμη γνώση ζωής. Επίσης, θέλω να την ευχαριστήσω που με επέλεξε ν’ αποτελέσω κομμάτι της ζωής της σε μία τόσο δύσκολη συγκυρία. Η Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα πετράδια του στέμματος στον αγώνα μας ενάντια στον καρκίνο. Γιατί ο καρκίνος δεν είναι πλέον το τέλος αλλά μία καινούρια αρχή!
