Ο Αρχηγός ΓΕΣ Αντγος κος Αλκιβιάδης Στεφανής και ο Διοικητής του ΚΑΑΥ κος Κορδάτος, επίλεκτος Καταδρομέας και Αλεξιπτωτιστής. Πηγή φωτογραφίας: parapolitika.gr
Κυκλοφορούν στο διαδίκτυο συγκλονιστικά κείμενα, σε συναισθηματικό επίπεδο.
Τα περισσότερα έχουν σαφείς και απερίφραστες αντικυβερνητικές αιχμές και πολιτικές προτάσεις.
Αν δεν υπήρχε η σύνδεση με τα θύματα της πρόσφατης πυρκαγιάς, ίσως και να κοινοποιούσα κάποια από αυτά. Όσα δεν έχουν βρισιές, βλαστήμιες και κατάρες.
Περιμέναμε, όμως, τα θύματα μιας κακοδιαχειρισμένης συμφοράς για να πούμε ότι ο «αριστερόφθογγος» αυταρχικός λαϊκισμός είναι «εχθρός τού λαού» (και δικός μας) και οδηγεί σε συμφορές πάσης φύσεως; Όσες και ο «δεξιόφθογγος» δηλαδή…
Περιμέναμε μια καταστροφή για να συνειδητοποιήσουμε τις καταστροφές που μπορεί να προκαλέσει η απουσία των αρίστων από τον κεντρικό κρατικό μηχανισμό;
Περιμέναμε τόσα παιδιά σκοτωμένα για να αντιληφθούμε ότι η κοινωνία μας πάσχει από έλλειψη παιδείας, αξιοκρατίας, αξιολόγησης και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που να αξιοποιούν όλες τις σύγχρονες τεχνολογίες όπως ―ας πούμε― τα SMS, τη δορυφορική αποτύπωση ενός συμβάντος σε πραγματικό χρόνο και την λήψη αναγκαίων μέτρων και κινητοποίηση/ειδοποίηση των ενδιαφερομένων σε ελάχιστο χρόνο;
Άκουσα προτάσεις και για σειρήνες. Μα τι να τις κάνεις τις σειρήνες όταν κάθε έφηβος και κάθε παππούς ή γιαγιά έχουν κινητό τηλέφωνο; Πώς γίνεται η τελευταία εταιρεία να ενημερώνει για τις εκπτωτικές προσφορές της και να μην μπορεί το Κράτος να στείλει μήνυμα «Φύγετε από εκεί και ακολουθείστε αυτή τη διαδρομή αλλιώς θα καείτε»;
Τι συνέβη στο ΚΑΑΥ (κατασκηνώσεις του Στρατού Ξηράς στον Άγιο Ανδρέα, δίπλα στο Μάτι) και στις 6:25 μμ της Δευτέρας 23ης Ιουλίου 2018 διατάχθηκε η εκκένωση του Στρατοπέδου;
Τι περισσότερο έχει ο Στρατός σήμερα από το υπόλοιπο κράτος;
Μήπως μια σύγχρονη άξια ηγεσία ―αναφέρομαι στον αρχηγό ΓΕΣ, Αλκιβιάδη Στεφανή― που ξέρει, θέλει και μπορεί;
Μιλάω εκ των υστέρων και εν ψυχρώ για κάτι που έζησα και οι φίλοι μου ξέρουν ότι το έζησα από μέσα.
Ψυχραιμία, σχεδιασμός, έγκαιρη ειδοποίηση, συντονισμός, συνεργασία, υπάρχουσα προετοιμασία για την αντιμετώπιση μιας κρίσης που δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία αλλά ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο σε μια πευκόφυτη περιοχή το καλοκαίρι.
Αυτό που έζησα στο ΚΑΑΥ του Αγίου Ανδρέα, πιστώνεται σε όλο το προσωπικό τού Στρατοπέδου. Από τον Διοικητή, Συνταγματάρχη Κορδάτο, μέχρι τον κάθε στρατιώτη. Όπως εκείνο το παλικάρι που πέρασε από το «σπιτάκι» όπου βρισκόμασταν για να επισκεφθούμε πολύ κοντινό μας πρόσωπο και μας είπε με ηρεμία και ευγένεια ότι το Στρατόπεδο εκκενώνεται και θα πρέπει σε δέκα λεπτά το αργότερο να έχουμε βγει από την πύλη με κατεύθυνση προς τη Νέα Μάκρη.
Ναι, ταλαιπωρηθήκαμε λίγο.
Ναι, κάναμε τρεις ώρες να φτάσουμε μέχρι την Κηφισιά από τη Νέα Μάκρη και τη Λεωφόρο Διονύσου. Και μετά άλλη μισή ώρα μέχρι την Αθήνα.
Αλλά δεν χάσαμε τίποτα περισσότερο από χρόνο.
Που θα μπορούσαμε ―κάτω από άλλες συνθήκες― να τον έχουμε χάσει χαζεύοντας ανούσιες εκπομπές στην τηλεόραση όπου όλοι κατηγορούν όλους και κανένας δεν κάνει την αυτοκριτική του ζητώντας συγγνώμη για παθογένειες δεκαετιών, για να μην πω αιώνων.
Ξέρω να γράφω συναισθηματικά και να προκαλώ τη συγκίνηση των αναγνωστών μου. Αλλά όταν η πραγματικότητα είναι από μόνη της τόσο οδυνηρή και δακρυόεσσα, το λογοτεχνιλίκι ας κάνει στην άκρη. Οι βρισιές και οι κατάρες ας σωπάσουν. Οι εύκολες πολιτικές αντιπαραθέσεις ας παραμερίσουν.
Από σεβασμό στις ζωές που χάθηκαν και δεν ήταν σε αμερικάνικη ταινία μαζικής καταστροφής.
Όταν φεύγαμε από τον Άγιο Ανδρέα, κοιτάζαμε πίσω τις φλόγες και τον καπνό που μαύριζε τον ουρανό και νιώθαμε τόσο μικροί, μα τόσο μικροί…
Αποτέλεσμα; Κανένα θύμα. Ούτε καν από πέσιμο λόγω βιασύνης. Και μιλάμε για πολλούς ηλικιωμένους ανθρώπους και πολλά παιδιά.
Αν στο Μάτι είχε γίνει (από τις τοπικές ηγεσίες κι όχι από κεντρικό σχεδιασμό) ό,τι έγινε στις Παιδικές Κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων και στο ΚΑΑΥ του Στρατού Ξηράς (στον Αγ. Ανδρέα και τα δύο) και δεν υπήρχαν τα δεκάδες θύματα, η κυβέρνηση θα ήταν καλύτερη;
Αν δεν είχαν σκοτωθεί δικοί μας άνθρωποι και φίλοι, θα ήταν όλα μια χαρά;
Το ζητούμενο για μένα είναι να καταλήγουμε σε πολιτικές αποφάνσεις, θέσεις και κρίσεις εν ψυχρώ και δια της λογικής.
Όχι εν θερμώ και δια του συναισθήματος.
Αυτά βέβαια είναι πράγματα που ούτε εγώ τα ακολουθώ πιστά πάντοτε και συχνά με παρασύρουν οι θυμοειδείς αναδράσεις μου.
Απλώς τα γράφω τώρα, σχεδόν εν ψυχρώ, για να τα διαβάζω και να ελπίζω ότι (κάπως) διορθώνομαι κι εγώ…
30 Ιουλίου 2018
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr