«Εν αρχή ην το ψέμα».
Το μικρό, ή το μεγάλο, το γενεσιουργό, το αισιόδοξο, το πολύχρωμο, το γκρίζο, το μοιρασμένο, το διφορούμενο το απλό ή το σύνθετο.
Το ψέμα που μπορεί να προσφέρεται πλουσιοπάροχα σε μια διψασμένη και ανίατη κοινωνία.
Αυτό που μπορούμε μόνο να κάνουμε είναι να το πιστέψουμε.
Γιατί στην ζωή μας και τα όνειρά μας ποτέ δεν πρόκειται να κάνουμε πραγματικότητα αυτά που με το ψέμα κάνεις.
Η ζωή είναι πολύ πεζή για να είναι συναρπαστικά αληθινή όπως αυτό.
Όχι ότι δεν καταλαβαίνουμε τις περισσότερες φορές τα ψέμματα.
Και τα γνωρίζουμε και συνωμοτούμε μαζί τους, καθώς μας κλείνουν το μάτι όταν τα μοιραζόμαστε.
Σεβόμαστε το ψέμα και δεν αναρωτιόμαστε ποτέ πόση αλήθεια μπορεί να υπάρξει ή να κρύβει μέσα του.
Με το ψέμα συνηθίζουμε, αρχίζουμε να ανεχόμαστε και τους υπόλοιπους που λένε και εκείνοι ψέματα.
Σταματήσαμε πια να τους ξεντροπιάζουμε, να τους στήνουμε παγίδες και να τους κόβουμε την καλημέρα.
Το ψέμα άρχισε να γίνεται ζωή περίτεχνα και άξια δουλεμένο.
Όχι το ατομικό, μα το συλλογικό.
Συμβιβαστήκαμε με αυτό γιατί νοιώσαμε πως δεν έχουμε πια περιθώρια να κόψουμε την καλημέρα σε όσους το προσφέρουν, γιατί αν αρχίσουμε να αμφισβητούμε στο τέλος θα μείνουμε μόνοι, εμείς κι οι καλημέρες μας που δεν θα έχουμε πού να πούμε.
Γιαυτό σοφά, κλείσαμε τα αφτιά της λογικής και λαχταράμε να μας πουν ένα ακόμα ψέμα.
Όπως να συνεχίσουμε να ελπίζουμε ότι όλα θα φτιάξουν.
Ότι θα βρεθούν δουλειές, ότι το γραμματοκιβώτιο δεν θα γεμίζει λογαριασμούς, ότι το ψυγείο θα γεμίσει και θα αναγκαστούμε να μεγαλώσουμε την ένταση της ψύξης, ότι τα παιδιά μας θα γυρίσουν πίσω, ότι θα βρεθούν χρήματα για τα τόσα όνειρα που μπήκαν σε πλειστηριασμό δίχως κανέναν να τα κτυπήσει όσο-όσο, ότι θα μάθουμε απ’ τα λάθη μας και δεν θα κάνουμε άλλα, ότι αξίζει να εμπιστευόμαστε αυτούς που μας χαμογελούν λέγοντάς μας όσο γενναίοι και άξιοι θαυμασμού είμαστε που αντέξαμε, πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν μας πάνε σε γκρεμό, ότι δεν χρειάζεται πια να βρούμε συσσίτια για να γραφτούμε.
Τέρμα τα παλιά, τα μικρά τα ψέμματα τα τόσο παιδικά και ανώδυνα.
Μπήκαμε σε άλλα πιο μεγάλα.
Όχι πως ήταν ποτέ ρόδινα τα πράγματα.
Το ψέμα βρισκόταν πάντα γύρω μας.
Μεγαλώσαμε νομίζοντας πως η ζωή μας θα είναι μια παρτίδα από Μονόπολη, που την κερδίζεις συγκεντρώνοντας ακίνητα, μαζεύοντας ψεύτικα λεφτά και πως με μια ζαριά μπορείς να βγάλεις κάποιον απ’ τη φυλακή του.
Βάλαμε τους εαυτούς μας πάνω σε ένα βάθρο ατιμωρησίας απ όπου ανοίγουμε το στόμα έχοντας γνώμη και άποψη για όλα.
Κάθε πρωί κατηγορούμε τους άλλους για υποκριτές, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε και ίδιοι υποκριτές και τελικά όλοι στα ίδια βοσκοτόπια φωνάζουμε «Λύκος» αλλά κανένας άλλος βοσκός , δε θα τρέξει πια να μας συνδράμει, γιατί όταν μας κάλεσε αυτός αφήσαμε τον λύκο να τα φάει και κάναμε το κορόιδο αφού δεν ήταν στα δικά μας.
Στα παραμύθια ο λύκος ήταν ένας κι έβρισκε συνήθως τιμωρία.
Το ξεκοίλιαζε ο ασπρομάλλης ξυλοκόπος, τον ξεμπροστιάζανε γελώντας τα τρία γουρουνάκια.
Στη ζωή όμως ψέμα στο ψέμα, έγιναν τόσοι πολλοί φορώντας πρόσωπα σαν τα δικά μας, έχοντας συνήθειες σαν τις δικές μας, λέγοντας αλήθειες και ψέματα σαν τα δικά μας, φορώντας την κάπα του βοσκού σαν την δική μας για να φυλάξουν δήθεν τα δικά μας πρόβατα. Τότε είναι που γυρίσαμε πλευρό και είπαμε ας κοιμηθούμε λίγο ακόμη πιστεύοντας το ψέμα.
Πως αυτοί φυλούν καλά τα πρόβατά μας, όσο στα αλήθεια καταβρόχθιζαν την ζωή μας, τα όνειρά μας, εμάς τους ίδιους. Το μεγαλύτερο ψέμα που πιστέψαμε είναι πως υπάρχουν πια βοσκοί να μας φυλάξουν .
Κι ο μεγαλύτερός μου φόβος ήταν μη γίνω ποτέ λύκος ή μήπως είμαι και δεν το πήρα ποτέ είδηση.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr