Εγώ, ως γνωστόν, δεν είμαι διακεκριμένος, πολιτικός αναλυτής. Ούτε γράφω περισπούδαστες επιφυλλίδες στο Βήμα ή τα Νέα. Ούτε καν στην Καθημερινή, έστω, στην Αυγή ή την Εφημερίδα των Συντακτών. Δεν είμαι διάολε κι ο Μπαρμπαχειλάς! Κι όλες μου οι προβλέψεις ή οι αναλύσεις, εδώ και χρόνια, για τον Κωστάκη, τον Γιωργάκη, τον Βαγγέλα, τον Μπαρούφα ή τον Αλέξη, σε αντίθεση με όλους τους έγκριτους αγιογράφους των, ήταν λάθος! Ήταν δικές μου αμετροέπειες! Όλοι τους ήταν αδάμαντες! Mea culpa οι άδικοι ψόγοι.
Όμως να που κάτι αντιλαμβάνομαι κι από τα νυν τεκταινόμενα. Κι όχι να το παινευτώ που θα’ λεγε κι ο Χατζηχρήστος αλλά… έχω το διάλο μέσα μου!
Τελικά λοιπόν, πιστεύω, υπάρχει πρόβλημα στο συγκεκριμένο σχήμα εξουσίας. Ο πρωθυπουργικός ανιψιός ήδη κάνει κακό στην κυβέρνηση του θείου του με τις επιθετικές του πρωτοβουλίες κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταλάβει τη ζημία αλλά και το υπολογισμένο παιχνίδι που προωθεί η αδελφή του. Κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη του. Με την οποία αδελφή ως γνωστόν διατηρεί σχέσεις λίαν τεταμένες. Το γιατί θα σας το πω άλλη φορά. Εν προκειμένω, και μεταξύ μας, η μόνη λύση για τη χώρα είναι αυτός ακριβώς ο εμφύλιος που σοβεί υπόγειος στο μητσοτακέικο! Και μην περιμένετε αυτά να σάς τα αποκαλύψουν οι ντερμπεντεραίοι…
Η πικρή αλήθεια είναι ότι το μονομπλόκ, μονοπωλιακό σύστημα εξουσίας που βιώνουμε με τους Αδώνιδες ως αναγκαίο μανταϊνό αλλά και τους Παπάδες του ΣΥΡΙΖΑ να φοβούνται την επόμενη κασέτα, είναι άκρως προβληματικό. Με την ΠτΔ δοτή και δεδομένη, απ’την άλλη, προϊόν, αποκλειστικά, της βούλησης και της προσωπικής ατζέντας κάθε πρωθυπουργού, το σκηνικό δεν προοιωνίζεται τίποτα το δημοκρατικά αισιόδοξο. Αφού κι ο κορυφαίος θεσμός υπηρετείται με διαδικασίες και μεθόδους ήκιστα θεσμικές, μάλλον ευκαιριακές και πάντως ερήμην της λαϊκής βούλησης.
Είναι περισσότερο από προφανές, που λέτε, ότι ο ανιψιός τα έχει κάνει θάλασσα με τον “λουδοβίκειο” μεγάλο Περίπατο ο οποίος εξελίσσεται σε μεγάλο Περίδρομο, σε μεγάλο Φαγοπότι και σε δημοτικό Φεστιβάλ κιτς και προχειρότητας, να καθίσταται σταδιακά κόλαφος και εναντίον του πρωθυπουργού, του ίδιου. Το αίμα γαρ…
Είναι, βλέπετε, αστείο, χλευάζαμε τον Τσίπρα που έκλεινε την Ηρώδου Αττικού με κλούβες και τώρα ο ανιψιός αποκλείει, μιας διά παντός, τον ήπιας κυκλοφορίας και άνετο αυτόν δρόμο με τα τόσο φαρδιά πεζοδρόμια για να τον κάνει πεζόδρομο…του θείου του. Δίπλα ακριβώς στην όαση του Εθνικού Κήπου. Το μόνο μέρος δηλαδή του κέντρου που δεν χρειάζεται ανάπλαση! Ας σημειωθεί ότι πουθενά ο Μεγάλος Περίπατος δεν είναι ενιαίος. Διακόπτεται κάθε τρεις και λίγο από πλάγιους δρόμους, κυκλοφορία αυτοκινήτων και φανάρια. Κέρδος μόνο οι ζαρντινιέρες – κίνδυνος θάνατος. Δηλαδή ένας Περίπατος – τρύπα στο κενό, με πρόχειρα βαμμένη την άσφαλτο, σαν επαρχιακό λούνα παρκ. Χωρίς σεβασμό για τα γύρω μνημεία, κλασικά και νεοκλασικά, πρόβλεψη για έργα σύγχρονης τέχνης, πράσινο (!) πλην των διασήμων πλέον καλλωπιστικών ψευδοαγγουροαγκιναρών εντός λαμαρινών.
Ή, αν προτιμάτε, ένα είδος “έκθεσης ιδεών” στο δημόσιο χώρο όπως αυτή που τίθενται τις πανελλήνιες εξετάσεις και στις οποίες γράφουν οι πάντες συμπεφωνημένα ψεύδη έχοντας απόλυτη συνείδηση ότι η αλήθεια, δηλαδή η πραγματικότητα, βρίσκεται αλλού.
Ο νέος δήμαρχος δεν έλαβε υπ’ όψιν κοινωνιολογικές, αισθητικές, ανθρωπολογικές ή απλώς πρακτικές και λειτουργικές παραμέτρους για το σχέδιο του το οποίο λειτουργεί περισσότερο ως σκηνογραφία για τον αόρατο, μελλοντικό τουρίστα παρά είναι μια προσφορά αναψυχής για τον βάναυσα ταλαιπωρημένο κάτοικο της πρωτεύουσας. Όλοι συμφωνούμε να φύγουν τα ΙΧ από το κέντρο. Όμως όχι έτσι! Όχι χωρίς εναλλακτικές λύσεις. Χωρίς επαναλειτουργία αλλά και επέκταση του τραμ. Χωρίς αναβάθμιση των ΜΜΜ.
Επειδή εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημα: Κυρίως στο ότι το πολυδάπανο, επιφανειακό και άκρως βιαστικό αυτό project του Μπακογιάννη εξυπηρετεί περισσότερο ένα προσωπικό στοίχημα προς την απόλυτη εξουσία παρά βοηθάει ουσιαστικά την λειτουργία της πρωτεύουσας ως κοινωνικού μηχανισμού. Ως μιας μεγαλούπολης που την κατοικούν άνθρωποι κι όχι αφηρημένοι αριθμοί.
Πόσο μάλλον που ειδικά στον άξονα Σύνταγμα, Ομόνοια, Μοναστηράκι βλέπει κανείς περισσότερο ξένους, τουρίστες ή μετανάστες και λιγότερο Αθηναίους. Και η αίσθηση μου είναι ότι ο μεγάλος Περίπατος δεν θα προσελκύσει αλλά, αντίθετα, θα διώξει έτι περαιτέρω τους μόνιμους κατοίκους. Κατ’ ουσίαν ο μεγάλος Περίπατος θυμίζει τις άκρως επικερδείς παρεμβάσεις “καλαισθησίας” των παλαιότερων δημάρχων που με τον δημοτικό μηχανισμό σταθερά και δεξιό και υποχείριο τους, ξαναφτιάχναν πεζοδρόμια, φύτευαν συντριβάνια και κάγκελα ή προωθούσαν τη μεγάλη μπίζνα όλων των εποχών που ονομάζεται “διάβαση τυφλών” ή “πρόσβαση για τους ΑΜΕΑ”. Έναν ιδιοφυή συνδυασμό απολύτως ανωφελούς πλην πανάκριβου έργου (κυρίως λόγω κάκιστου σχεδιασμού και επιθετικής αδιαφορίας κατά την εκτέλεση). Αφού ο πρώτιστος στόχος είναι το υψηλό μπάτζετ – η χαρά τουτέστιν των παρατρεχάμενων, του “μηχανισμού που είπαμε πιο πάνω – κι όχι η διευκόλυνση του πολίτη.
Ο οποίος πολίτης έχει, επί δεκαετίες, εκπαιδευτεί να είναι άβουλος, παθητικός, πειθήνιο υποζύγιο δηλαδή και πιόνι για τους σχεδιασμούς των επιτήδειων. Αυτοί πάντα ξέρουν τα πάντα, αυτός δεν γνωρίζει τίποτε, ποτέ, δεν ερωτάται και οφείλει να πάθει για να μάθει. Είναι ήδη σαφές ότι ο θείος περνάει στην αντεπίθεση. Και βέβαια ο δήμαρχος είναι απλώς, το ορντέβρ, τα ψιλά. Το κυρίως πιάτο έχει άλλο όνομα. Και δεν καταπίνεται εύκολα. Γιατί έχει κόκκαλα.
ΥΓ. 1 Το άρθρο θα μπορούσε να έχει τίτλο εκείνον της παλιάς ελληνικής ταινίας: “Αμάρτησα για το παιδί μου” ή το συνεκδοχικό “Αμάρτησα, ξανά, για μία καρέκλα”. Ως μουσική υπόκρουση δε ας παίζει το δημοτικό και σταθερά επίκαιρο ” Όμορφο Καστελόριζο και που ‘ναι η ΑΟΖ σου” !
ΥΓ. 2 Και για να το χοντρύνουμε ακόμη περισσότερο. Αναδημοσιεύω ανάρτηση από τον τοίχο του φίλου Μπάμπη Ανδρονόπουλου το οποίο προσυπογράφω έως κεραίας:
“Είναι θεμιτή η νομική εκτίμηση του Ροζάκη –με βάση τη διεθνή νομολογία– ότι το Δικαστήριο (εάν κάποτε η υπόθεση φθάσει εκεί) θα δώσει στο Καστελλόριζο μειωμένη επήρεια. Αυτό, όμως, είναι ποιοτικά διαφορετικό από τη δήλωσή του πως το Καστελλόριζο δεν πρέπει να έχει πλήρη επήρεια. Η θέση αυτή του πρώην υφυπουργού Εξωτερικών και συμβούλου διαδοχικών κυβερνήσεων ίσως θα είχε (με πολλά ερωτηματικά) νόημα εάν η Τουρκία αναγνώριζε πως τα νησιά έχουν ΑΟΖ. Εάν, δηλαδή, επικαλείτο την αρχή της αναλογικότητας και ζητούσε –στο πλαίσιο εποικοδομητικών διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα– να δοθεί στο Καστελλόριζο μειωμένη επήρεια.
Παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο, η Τουρκία με το έτσι θέλω δεν αναγνωρίζει ότι τα νησιά έχουν ΑΟΖ. Δεν πρόκειται για μαξιμαλιστική θέση εν όψει διαπραγματεύσεων, όπως ισχυρίζονται κάποιοι στην Αθήνα. Η Τουρκία, άλλωστε, δεν έμεινε στα λόγια. Με το μνημόνιο Άγκυρας-Τρίπολης έχει δημιουργήσει τετελεσμένο σε βάρος της Ελλάδας…”
Καταλαβαίνετε τι συμβαίνει; Η επίσημη ελληνική άποψη, Ντόρα, Ροζάκης, Ιωακειμίδης κλπ, υποστηρίζει δημοσίως – δεν διαπραγματεύεται καν μυστικά – τα έωλα επιχειρήματα των Τούρκων!
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr