Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν πυκνώσει τα περιστατικά καταστροφών που έχουν στοιχίσει ανθρώπινες ζωές συμπολιτών μας. Σε ένα από αυτά βρέθηκα πολύ κοντά και είδα να απειλείται όχι μόνον η δική μου ζωή αλλά και της γηραιάς μητέρας μου που σώθηκε και θα επαναλαμβάνω να το λέω, Θεία χάριτι. Μέχρι τώρα οι φυσικές καταστροφές οι οποίες χτυπούσαν τον πλανήτη, ήταν μακριά από την μικρή ανυποψίαστη Ελλάδα, τώρα κάθε χρόνο σχεδόν δεν υπάρχει εποχή που κάποια από αυτές δεν θα κρατήσει άγρυπνους τους Έλληνες για πολλές μέρες με τον φόβο για το χειρότερο φωλιασμένο στα τρίσβαθα της ψυχής τους.
Και αφού περάσει η μπόρα, η πλημμύρα, η φωτιά, ο τυφώνας, η καταστροφή και ανασάνεις και κάνεις τον σταυρό σου που δεν σε άγγιξε , δεν σου στοίχισε όπως δυστυχώς άγγιξε και στοίχισε σε πολλούς συνανθρώπους σου, κάποια στιγμή πιο ήρεμος κάθεσαι και σκέφτεσαι το γιατί. Γιατί να ζεις με αυτόν τον φόβο σε κάθε φύσημα του ανέμου, σε κάθε βροχή που πάει να ξεκινήσει σε κάθε ξαφνική αλλαγή του καιρού. Θα μου πείτε η κλιματική αλλαγή. Ναι αυτή η κλιματική αλλαγή που την προκαλέσαμε με τον βιασμό της φύσης, όχι ίσως τόσο εμείς με τις πλαστικές σακκούλες από το σούπερ μάρκετ αλλά κάποιοι άλλοι που θησαύρισαν και θησαυρίζουν σαν αφεντικά μεγάλων βιομηχανιών έχοντας σαν θεό τους και σαν ευαγγέλιο το πράσινο δολλάριο.
Αυτοί που χρηματοδοτούν γενναία όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες ηγέτες που μαζεύονται στα υπερπολυτελή πεντάστερα ξενοδοχεία και μιλάνε για την μείωση των εκπομπών αερίου και όλα τα σχετικά και βγάζουν παγκόσμιες καμπάνιες για να σώσουμε τον πλανήτη που πεθαίνει, και λένε πως είναι δική μας ευθύνη η σωτηρία. Λες και θα ζήσει ο πλανήτης αν η κυρία Λίτσα απέναντι πάει στον μπακάλη και του ζητήσει τα κολοκύθια σε χάρτινη σακκούλα αντί σε πλαστική.
Την ίδια στιγμή που όταν πας στο σούπερ μάρκετ κάθε μα κάθε συσκευασία είναι σε πλαστικό!!! Αλλά δεν είναι αυτό το μόνο ερώτημα που έχεις. Είναι και ένα άλλο πιο μαζεμένο, πιο μικρό..πιο τοπικό αν θέλετε. Είναι η ανικανότητα του ελληνικού κράτους να σε προστατέψει όταν υπάρξει ο μη γένοιτο αυτή η ρημάδά η δύσκολη κατάσταση. Ανικανότητα ενός κράτους που είχε και λογικά θα περίμενε κανείς να έχει κάθε δυνατότητα για να προστατέψει την ζωή σου, την περιουσία σου, την ακεραιότητά σου.
Η Ελλάδα σκέφτεσαι πως είχε όλες τις προδιαγραφές να πετύχει να γίνει ένα σύγχρονο καλά οργανωμένο κράτος. Έχει ήδη πετύχει πολλά. Ποιος μπορούσε να φανταστεί το 1820 ότι θα αναδυόταν ένα σύγχρονο ελληνικό κράτος από την Οθωμανική αυτοκρατορία; Κανείς. Και όμως τα κατάφερε. Ποιος μπορούσε να φανταστεί στα τέλη της δεκαετίας του 1940 ότι η Ελλάδα θα έβγαινε από τη φτώχεια και θα πετύχαινε ένα επίπεδο ευημερίας πέραν κάθε φαντασίας; Κανείς.
Και όμως τα κατάφερε. Ποιος άραγε θα φανταζόταν στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ότι η Ελλάδα θα γινόταν μια σταθερή και φιλελεύθερη δημοκρατία; Κανείς. Ποιος πίστευε ειλικρινά πως θα γινόμαστε μια από τις πρώτες χώρες που μπήκαν στην ευρωζώνης; Ελάχιστοι. Και όμως αν και αυτές οι επιτυχίες, τα σύγχρονα επιτεύγματα μιας μικρής χώρας, έστω και με την βοήθεια του ξένου παράγοντα, έκαναν την μικρή Ελλάδα να ξεπερνά τις δυνατότητές της αλλά και τις προσδοκίες των έξωθεν παρατηρητών και να την οδηγούν μπροστά, ξαφνικά αρχίσαμε να πηγαίναμε πίσω. Να χάνουμε τα πάντα ακόμη και τα αυτονόητα.
Άνθρωποι απελπισμένοι που χάνουν σπίτια, περιουσίες, εισοδήματα, μαγαζιά που κλείνουν, δουλειές που χάνονται, δομές που δεν λειτουργούν, ξεχαρβάλωμα. Μια ηθική και κοινωνική σήψη που συνοδεύει την οικονομική κρίση και που μένει σαν ανίατη ασθένεια πάνω στον απανθρωπισμένο πολίτη της που έχει χάσει και δε ελπίζει να επιστρέψει ποτέ η βασικής προτεραιότητα κάθε οργανωμένου δημοκρατικού κράτους. Η υπεράσπιση της Αξιοπρέπειας στην καθημερινή διαβίωση με όλα όσα πρέπει αυτή να περιλαμβάνει σε συνθήκες Δημοκρατίας: Υγεία, Στέγη, Τροφή, Ασφάλεια, Εκπαίδευση, Ελευθερία. Γυρίσαμε πίσω και αυτό πονάει. Πονάει και βγάζει έναν κακό μας εαυτό. Σαν τον άρρωστο που κουράστηκε πια και μισεί όλους τους άλλους γιατί μόνο αυτός υποφέρει ενώ οι άλλοι όχι. Μάθαμε σιγά σιγά να απομακρυνόμαστε διακριτικά απ’ ό,τι κάποτε ήταν ιερό οικείο πάθος, και αυτή η απεξάρτηση, αυτός ο περιορισμός μας απομόνωσαν από τους άλλους ανθρώπους μας αποξένωσαν.Είναι φρικτό όταν όλα όσα θεωρείς σαν αυτονόητα αγαθά χάνονται, όταν η ελπίδα σου τσακίζεται και εξαϋλώνεται αντί να ολοκληρώνεται. Τότε θέλεις να σκοτώσεις, αφού δεν μπορείς να ζήσεις όπως θες εσύ.
Και τότε είναι που μετατρέπεσαι σε πλανεμένο απομεινάρι της ίδιας σου της υπερβολής, σ’ ένα μείγμα μίσους και κουρασμένης ελπίδας. Μένεις μόνος έρμαιο της τύχης που σου επιφυλάσσουν όσοι απεργάστηκαν αυτή σου την κατάντια, δεξιοί, αριστεροί σοσιαλιστές δεν έχει σημασία ο τίτλος. Όλοι τους έβαλαν άλλος λιγότερο άλλος πιο πολύ το χεράκι σε όλη αυτή την τραγωδία. Είναι αυτοί που τους βλέπεις ακόμη να ζουν σαν να μην τους άγγιξε ποτέ όλη αυτή η καταιγίδα. Σε μια επίπλαστη άνεση και καλοπέραση μέσα από κομπίνες, δήθεν αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες με τη μεγάλη ζωή, τα κότερα, την σύζυγο με τις πλαστικές, τις διαπλοκές γύρω από τα “αστεράτα” εστιατόρια και τα βραβευμένα κρασιά, τις απάνθρωπες κομπίνες με τους σύγχρονους σκλάβους που μεταφέρονται σαν ζώα για εργασία, προς χάριν της “κονόμας”, το εμπόριο λευκής σαρκός. Αυτούς που πραγματικά εξουσιάζουν μια κοινωνία που έχει αποσυντεθεί λόγω της αλαζονείας και της απληστίας, της αποξένωσης και της μανίας για χρήμα και εξουσία αφήνοντας πίσω της συντρίμμια και νεκρούς.
Αν διάβασες μέχρι εδώ και βρήκες κάποια σημεία που έχεις ήδη σκεφτεί τότε δεν μπορεί θα έχεις φτάσει στο σημείο να σκεφτείς και το μεγάλο και τελευταίο ερώτημα μου. Διέξοδος υπάρχει; Ή το μόνο που ζούμε είναι ένας σκληρός απάνθρωπος εγκλωβισμός; Μια κατάσταση που δίνει μόνον μοναξιά, εγκατάλειψη, ματαίωση των ελπίδων και των ονείρων, ματαίωση της τρυφερότητας, ματαίωση στο νοιάξιμο για τον άλλον, την συντροφικότητa, κάθε αχτίδας αισιοδοξίας να μπορείς να πορευτείς; Και αν υπάρχει σαν κατάσταση ο εγκλωβισμός, ποιος “εγκλωβισμός” είναι ισχυρότερος; Ο εξωτερικός ή ο εσωτερικός, του μυαλού μας;
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr