“Είσαι κομπλεξική. Πώς κάνεις έτσι;”, της Ωραιοζήλης-Τζίνας Δαβιλά

Ωραιοζήλη – Τζίνα Δαβιλά

Πάνε πολλά χρόνια. Δεκαπέντε περίπου. Με είχε εξετάσει ο γιατρός που είχα επιλέξει και είχε ολοκληρωθεί η εξέταση μου. Καλός επιστήμονας και έντιμος άνθρωπος. Είχα ήδη φύγει από τον χώρο εξέτασης του Νοσοκομείου Ρόδου.

Συναντηθήκαμε στον διάδρομο του τμήματος που βρισκόμουν, γνωριζόμασταν ούτως ή άλλως και μου είπε:

“Τι κάνεις εδώ, Τζινάκι;”.

“Αυτό και αυτό” απάντησα.

“Έλα στο γραφείο μου να σε δω κι εγώ. Δεν θα αργήσουμε, μια δεύτερη ματιά”.

Ο κύριος γιατρουδάκος * – υψηλό στέλεχος των ιατρών του Γ.Ν. Ρόδου και … επιτυχημένος θεωρητικά – αναγνωρίσιμος δώθε κείθε – με οδήγησε στο γραφείο του.  Κλείνοντας την πόρτα, την κλείδωσε. Πήρε και το κλειδί και το έβαλε στην τσέπη της ιατρικής του ένδυσης.

“Γιατί κλειδώσαμε;”, ρώτησα.

“Για να μην μας ενοχλήσει κανείς”, απάντησε.

“Ποιον μπορεί να ενοχλεί μια ιατρική εξέταση;” ξαναρώτησα.

“Δε θέλω να με διακόπτουν” ξαναπάντησε.

“Από τι;” επέμεινα.

“Παράξενη είσαι. Δεν θέλω να μπει κανείς”.

“Κι εγώ θέλω να βάλεις το κλειδί στην πόρτα τώρα”.

“Ηρέμησε, έλα να σε δω πρώτα”.

“Θα βάλεις το κλειδί στην πόρτα και θα ξεκλειδώσεις γιατί θα στα σπάσω όλα εδώ μέσα”.

“Είσαι κομπλεξική, έτσι; Τι συμπεριφορά είναι αυτή;”

“Ξεκλείδωσε τώρα, θα σου σπάσω το κεφάλι”.

Και πιθανόν να το έκανα, αν με πλησίαζε. Γιατί δεν με πλησίασε. Οι θρασείς που είναι και θρασύδειλοι, ξέρουν πότε να επιτεθούν. Ελέγχουν την ώρα, τις συνθήκες. Ήταν περίπου μεσημέρι, άρα το κτήριο γεμάτο από ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, δεν ήταν οργανωμένος για τη συνάντηση μας, μα ήμουν μια τυχαία συνάντηση γνωστής στον διάδρομο της πτέρυγας, και δεν είχα καμία επαγγελματική – κοινωνική – οικονομική εξάρτηση από εκείνον. Ούτε συναισθηματική (διότι έχουν γίνει βιασμοί και στο πλαίσιο της τυπικής σεξουαλικής πράξης. Όταν πιέζεται κάποιος για να κάμει κάτι που δεν θέλει, δεν είναι βιασμός;). Άρα το ρίσκο που θα έπαιρνε ο εν λόγω γιατρός αν δεν ξεκλείδωνε την πόρτα, θα ήταν τεράστιο. 

Το περιστατικό δεν θυμάμαι να το είχα μοιραστεί με κάποιον. Ίσως με μια φίλη μου που δεν φάνηκε να παραξενεύεται. Δεν ένοιωσα θύμα, αλλά θυμωμένη και αηδιασμένη. Ένας ηλίθιος γιατρός, υψηλά ιστάμενος στην ιεραρχία του Νοσοκομείου Ρόδου, με άρρωστο ψυχισμό και πλάτες από μεγάλο πολιτικό κόμμα, απολύτως ασεβής στην οικογένειά του, στην επιστήμη του, στους ασθενείς του, στην κοινωνία που ζούσε, εκμεταλλευόταν τη θέση του για να καλύψει την σεξουαλική και ψυχική του ανεπάρκεια. Δεν αναφέρω για τον σεβασμό στον εαυτό του, είναι ανύπαρκη γι’αυτόν. 

Αν, όμως, τον είχα εμπιστευτεί κλείνοντας ραντεβού για εξέταση, λ.χ. σε ημέρα εφημερίας του, όπου η κίνηση θα ήταν περιορισμένη, τότε πολλά μπορούσαν να έχουν συμβεί. Όπως να του έσπαγα το κεφάλι  με ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Και να επιβεβαίωνα ό,τι έγραψε προ λίγων ημερών ο Κωστής Α.Μακρής στο κείμενό του. “Παρά λίγο φονιάς”.

Τότε,

ίσως να με δικαιολογούσαν ότι βρισκόμουν εν αμύνη,

ίσως να με κατηγορούσαν ότι “κούνησα την ουρά μου” – όπως ισχυρίστηκε κάποτε ο πολύς κύριος Τσόκλης ότι φταίνε οι βιασμένες γυναίκες γιατί προκαλούν τους βιαστές-,

ίσως να με έβγαζαν τρελή γιατί ο γιατρουδάκος είχε τις άκρες του. Μήπως θα ήταν η πρώτη φορά που η Δικαιοσύνη δεν θα ήταν δίκαιη; Ας θυμηθούμε την επίθεση που δέχτηκε η εισαγγελέας Αριστοτέλεια Δόγκα στη δίκη Τοπαλούδη από κυβερνητικά στελέχη (Άκης Σκέρτσος). 

Το καλό είναι ότι ο θυμός μου μετατράπηκε σε αηδία μόνο για τον συγκεκριμένο αθλιότατο, αλλά όχι για όλους τους άντρες, γιατί ευτυχώς δεν είναι όλοι ελεεινά σκουλήκια σαν αυτόν. Ούτε είναι όλοι οι άντρες σαν τον οποιοδήποτε θεριακλή που βίασε την κυρία Σοφία Μπεκατώρου, ούτε σαν οποιοδήποτε τσόγλανο που βίασε μία γυναίκα, ένα αγόρι, ένα κορίτσι ή ένα παιδί, ούτε σαν αυτούς τους ελεεινούς αληταράδες που καταβασάνισαν, βίασαν και πέταξαν μισοζώντανη στη θάλασσα της Λίνδου την Ελένη Τοπαλούδη. 

Και δεν υπάρχει περίπτωση ένας ή μία από εμάς να μην έχουμε συναντήσει σεξουαλική παρενόχληση σε μέσο μαζικής μεταφοράς. Είναι σαν τους πορτοφολάδες. Υπάρχουν παντού.

Ευχολόγια και προτάσεις δεν είναι δουλειά μου.  Ωστόσο, παρατηρώντας τον κόσμο, διαπιστώνω ότι είναι απίθανο τέτοιες συμπεριφορές να μην έχουν προβληματίσει το κοντινό περιβάλλον του δράστη παιδιόθεν. Είναι απίθανο, λόγου χάρη, οι δράστες που ξυλοκόπησαν τον σταθμάρχη του μετρό να ήταν ευγενικά ή κοσμιοτάτης διαγωγής παιδιά. Αποκλείεται να μην έχουν απασχολήσει τουλάχιστον μία φορά την μητέρα τους και στο παρελθόν. Χρέος του καθενός μας είναι αυτό που βλέπουμε να τολμούμε να το πούμε. Και αν οι γονείς δεν καταλαβαίνουν , η Πρόνοια να κάνει τη δουλειά όπως πρέπει. Αρκεί να είναι συνεπής με τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της. Θυμάμαι ένα περιστατικό, επίσης στη Ρόδο, όπου η μητέρα έδερνε το παιδί της με το σκουπόξυλο. Ειδοποίησα την Αστυνομία και μου είπαν: “Μόνο σύσταση μπορούμε να κάνουμε. Η Πρόνοια θα πρέπει να μεριμνήσει αλλά θα πάρει χρόνο κλπ, κλπ.”. Το παιδάκι αυτό τότε στα 7 περίπου, όταν έπαιζε με άλλα συνομήλικα παιδιά της γειτονιάς, τα ξάπλωνε στο πεζοδρόμιο, καθόταν από πάνω τους  και τα πίεζε στο λαιμό. Τον είδα και τον τράβηξα. “Τι κάνεις εκεί;” τον ρώτησα. “Παίζουμε” ήταν η ένοχη απάντηση που συμπλήρωσε αμέσως. “Τα αγαπάω τα παιδιά, είναι φίλοι μου”.

Καλή μας τύχη, εκλεκτές και εκλεκτοί.

ΥΓ: Δεν πρόκειται για τον γυναικολόγο της Ρόδου που κατηγορείται για σωρεία σεξουαλικών παρενοχλήσεων.