Όποιος έχει αυτοσεβασμό δεν πτοείται από τις … λάσπες και τις συκοφαντίες που του προσάπτουν, όπως ισχυρίζεται ο κάθε πολιτικός που κινεί αυτόφωρες διαδικασίες εναντίον δημοσιογράφων. Ασύδοτους και τυχοδιώκτες τους αποκαλεί αυτού του είδους τους πολιτικούς ο Καρελιάς. Θα τον συλλάβετε κι αυτόν; Ο πολιτικός άμα τη αποφάσει του να ασχοληθεί με τα κοινά, οφείλει να είναι έτοιμος όχι μόνο για τρυφερότητες και αβροφροσύνες, αλλά και για σκληρή-αυστηρή κριτική. Αν δεν το αντέχει, ας μείνει σπίτι του. Διότι οι ενέργειές του θα τον στείλουν σπίτι του. “Νόμος” αυτό. Ο καιρός της 21ης Απριλίου 1967 πέρασε. Ή μήπως όχι;
Η αυτόφωρη διαδικασία σύλληψης για τα «εγκλήματα» Τύπου δηλαδή κριτικής σε θεσμικά πρόσωπα ή αποκάλυψης στοιχείων έρευνας, είναι παραλογισμός διότι:
Α) υπάρχει ο αντίλογος στην όποια κριτική ή τα στοιχεία που θα αποδείκνυαν απόλυτη αθωότητα με χαρτί και με μολύβι και στο πλαίσιο της λογικής και της διαφάνειας. Αν ο αντίλογος του πολιτικού είναι το αυτόφωρο, κλάφ’τα Χαράλαμπε [έκφραση σικ].
Β) η Ελλάδα έχει καταδικαστεί στο παρελθόν για αποφάσεις κατά τις οποίες ποινικοποίησε την ελευθερία του Τύπου και της έκφρασης. Μάλιστα προσφάτως απεφάνθη το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την υπόθεση Παρασκευόπουλου, όπου απερρίφθη η ποινή που του απέδωσαν τα ελληνικά δικαστήρια. Περισσότερα εδώ.
Γ) Οι πολιτικοί που στα ζόρια χρησιμοποιούν καταχραστικά την εξουσία και την δύναμη, που ο ίδιος ο πολίτης τους εμπιστεύτηκε, οφείλει να προετοιμάζει εαυτόν για την κάθοδο. Ο κόσμος δεν θέλει πολιτικούς που θυμίζουν τους καρικατούρες, καρτούν. Θέλει για ηγέτες ανθρώπους στιβαρούς, λαμπερούς, με δυνατά βιογραφικά, έργο αξιοπρεπές, καθαρότητα, διαύγεια, ευγένεια, αυτοσεβασμό.
Δ) Η Ελλάδα δεν είναι χώρα των πολιτικών ντενεκέδων. Οι μέχρι τώρα πολιτικοί αρχηγοί έχουν αποτύχει. Μα θα εμφανιστεί εκείνος ο λαμπρός νέος, προσγειωμένος, μεθοδικός, με όραμα που πάρει το τιμόνι τούτης της έρμης χώρας. Τον βλέπω να έρχεται… Και τότε οι καρικατούρες θα μπουν στο κάδρο για να τους χλευάζουμε.
Ε) Για τον μαχητικό Δημοσιογράφο, που στοιχειοθετεί απόψεις, ζητά απαντήσεις, αποκαλύπτει θέματα και δεν κρύβεται στις στέγες σαν να είναι εγκληματίας, κάθε αυτόφωρη σύλληψη είναι παράσημο. Καταξίωση επαγγελματική και κοινωνική. Για όποιον καταλαβαίνει τι λέμε…
Αξίζει να ξαναθυμηθούμε «Το σπίτι των πνευμάτων», την επική τούτη ταινία του 1993 βασισμένη στο βιβλίο της Ιζαμπέλλας Αλλιέντε με τους Τζέρεμι Άϊρονς, Μέρυλ Στρήπ και Γκλέν Γκλόουζ. Εκείνον τον αλαζόνα, αυταρχικό, κακό κύριο Έστεμπαν, τον εμμονικά αμετακίνητο στη γνώμη του στυγνό δυνάστη που στάθηκε τυχερός στα γεράματά του, ώστε να μην εγκαταλειφτεί από τον μοναδικό άνθρωπο που είχε στη ζωή του: την κόρη του.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr