Σκηνές από τη φαρσοκομωδία του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» με αναφορές στη δεκαετία του ’70, όταν στην Ιταλία απηυδισμένοι άνθρωποι από την απότομη αύξηση των τιμών αρχίζουν να ικανοποιούν τις ανάγκες τους σε προϊόντα και υπηρεσίες αρνούμενοι να πληρώσουν, αρχίζουν να ζωντανεύουν σε όλη την χώρα.
Κακά τα ψέματα. Δεν βγαίνει ο λογαριασμός ό,τι και να κάνουν τα νοικοκυριά. Το εκρηκτικό μείγμα καθηλωμένων μισθών από την μία και αυξήσεων σε βασικά είδη διατροφής από την μας οδηγεί σε αδιέξοδο και όπως αποτυπώνεται καθημερινά ότι και να κάνουμε …δεν βγαίνει ο λογαριασμός. Ανησυχία, απογοήτευση, οργή καθώς ο πληθωρισμός σαρώνει τα οικογενειακά εισοδήματα και οι λογαριασμοί του ρεύματος προκαλούν καθημερινά χιλιάδες… ηλεκτροπληξίες με μια κυβέρνηση να προσπαθεί να “σώσει ο,τιδήποτε αν σώζεται” με κίνδυνο ακόμη και οι “επιταγές ακρίβειας” ή μια αύξηση στους κατώτατους μισθούς να αποβούν χωρίς απτό αποτέλεσμα λόγω του ρυθμού του πληθωρισμού αλλά και της περαιτέρω τροφοδότησης του πληθωριστικού κύκλου.
Αν η Ευρώπη ( γιατί στο δικό της γήπεδο είναι η μπάλα) δεν κινηθεί γρήγορα οι επόμενοι μήνες για την κυβέρνηση θα είναι πολύ δύσκολοι και θα βρεθεί δημοσιονομικά αλλά και πολιτικά σε συμπληγάδες. Δημοσιονομικά, γιατί η ανακούφιση των νοικοκυριών συνεπάγεται αύξηση δαπανών και πολιτικά γιατί ο πληθωρισμός είναι ένα περίπλοκο πρόβλημα για όλες τις κυβερνήσεις (έχει «φάει» ουκ ολίγες). Δεν τιθασεύεται εύκολα, πλήττει την ανάπτυξη και τις προσδοκίες αλλά προπάντων γίνεται βούτυρο στο ψωμί των λαϊκιστών…(βλέπε Γαλλία). Η ακρίβεια διογκώνει την κοινωνική απόγνωση. Και η απόγνωση της θυμωμένης κοινωνίας, αναζητεί κάλπες για να εκφραστεί.