Για τον Μάνο Ελευθερίου, του Αλέξανδρου Μπέμπη

Ανέκαθεν θαύμαζα και σεβόμουν τους ταπεινούς που εμπερικλείουν μεγαλείο. Στη ζωή και στο έργο τους.
Που έχουν το χάρισμα με λιτό, με απλό τρόπο, αδειάζοντας τα περιττά του λόγου ή των πράξεών τους, να μαγνητίζουν.

Τη μαγική ικανότητα μέσα από αφαίρεση, να οδηγούν σε πολλαπλασιασμούς.

Αυτούς που δείχνουν απόμακροι, αλλά είναι τόσο οικείοι.
Αυτούς που βαδίζουν στη ζωή ευθυτενείς με σκυφτό κεφάλι.
Πληθωρικοί με την απουσία τους,
σε αντίθεση με πολλούς που είναι βερμπαλιστές με την παρουσία τους με σκυμμένο όμως κεφάλι.

”Γαλάζια πεύκα τρέχουν στο μυαλό μου
σε τούτη την αξέχαστη εκδρομή,
τα σύνεργα σκουριάσαν στο γυλιό μου,
βαρέθηκα να είμαι στη γραμμή.
Στη γραμμή σαν στρατιώτες που πηγαίνουν
στον άλλο κόσμο, που γυρνούν και δεν πεθαίνουν”
.
Από το 1975, κάθε φορά που ακούω την ΕΚΔΡΟΜΗ του Θανάση Γκαϊφύλλια, αρνούμαι να παραδοθώ.

Παραμένω ζωντανός.

Όπως θα παραμείνει και ο Μάνος

Αλεξάνδρος Μπέμπης