Για την Κική, του Γιώργου Αρκουλή

Τις τελευταίες φορές που την συνάντησα -στον ΕΔΟΕΑΠ για φάρμακα- με το μπαστούνι της και τον αργό βηματισμό, της έκανα φιλοφρονήσεις μιας και ήμασταν φίλοι και εκτιμούσαμε ο ένας την γραφή του άλλου. «Με σένα πειραιωτάκι, πρέπει να γράψουμε μαζί ένα πικάντικο βιβλίο», μου είχε πει πάνω από τρεις φορές –την τελευταία στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της «για τον έρωτα» στην κατάμεστη από 600 ψυχές αίθουσα του 1ου ορόφου του ΕΔΟΕΑΠ. Την θυμάμαι λεπτομερώς εκείνη την παρουσίαση κυρίως για το παιγνιώδες στυλ της ομιλίας της, που δεν άφησε ‘ήσυχο’ ούτε ένα μέλος του πάνελ. Και στο τέλος, βάζοντας υπογραφές στο βιβλίο της, την χάρηκα για την υπομονή και το κουράγιο της να ικανοποιήσει μια μεγάλη ουρά από φίλους, συναδέλφους και θαυμαστές.

Η Κική Σεγδίτσα, η παλιά φίλη από τα ωραία χρόνια της δημοσιογραφίας –που μας άφησε στις 11 Ιανουραίου το μεσημέρι- έκανε στην καριέρα της σχεδόν τα πάντα. Ρεπορτάζ, μυθιστόρημα, σενάριο, τηλεόραση. Έξω από την πόρτα του διαμερίσματός της στο τέρμα Παγκρατίου, για να φτάσεις στον πρώτο όροφο χρειαζόσουν πέντε λεπτά προκειμένου να χαζέψεις τα κάδρα με τα εξώφυλλα των βιβλίων της που της είχαν φτιάξει φίλοι της αγαπημένοι. Και η αλήθεια είναι πως είχε πολλούς. Και για όλους διέθετε ένα χαμόγελο, ένα πείραγμα με σκαμπρόζικη συνήθως διάθεση, έχοντας παράλληλα έτοιμη μια καλή λέξη (με την μορφή συμβουλής) κυρίως για τους νέους συναδέλφους, όταν ένιωθε πως διέθεταν ταλέντο. Και μη σας ξεγελάει το γεγονός ότι εργάστηκε κατά 90% σε ‘δεξιές’ εφημερίδες (εξαιρώ την «Αθηναϊκή»). Γεννημένη στη Λαμία την γνήσια ανταρτούπολη του μεσοπολέμου, κάπου μέσα της στην ουσία φώλιαζε η αντίδραση σε κάθε στραβό που συναντούσε μπροστά.