Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών.
Τίποτα, πιθανόν, δεν χαρακτηρίζει τις ιστορικές αλλαγές που συντελούνται διεθνώς από την συμφωνία που υπέγραψαν η Αμερική, η Αυστραλία και η Βρετανία πρόσφατα, με στόχο τον έλεγχο της απειλής που αντιμετωπίζουν από την Κίνα.
Σύμφωνα με αυτήν, η Αμερική θα μοιράζεται την τελευταία λέξη της τεχνολογίας υποβρυχίων με την Αυστραλία, δίνοντάς της την δυνατότητα να φτάνει στα παράλια της Κίνας χωρίς να ανιχνεύεται.
Οπως έχει καταγραφεί, η συμφωνία σκοπεύει να περιορίσει τον κίνδυνο που όλο και περισσότερο παρουσιάζει η Κίνα στην κούρσα της να καταστεί η υπ’ αριθμόν ένα οικονομική και πολιτική δύναμη στον Κόσμο στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον.
Ηδη μια σειρά από κινήσεις και από τις δυο πλευρές, τις έχουν φέρει σε απευθείας αντιπαράθεση.
Στο πλαίσιο αυτό οι ειδικοί σε θέματα εξωτερικής πολιτικής συζητούν κατά πόσον οι σχέσεις των δυο χωρών έχουν μπει ήδη στην φάση του ψυχρού πολέμου ή κάτι ανάλογο που συνέβαινε στις σχέσεις μεταξύ της Δύσης και της Σοβιετικής Ενωσης.
Οι γνώμες ακόμα διίστανται και ο Λευκός Οίκος, τουλάχιστον προς το παρόν, αρνείται να χρησιμοποιήσει τη φράση ψυχρός πόλεμος, όπως είχε κάνει και ο πρόεδρος Μπάιντεν στην ομιλία του στα Ηνωμένα Εθνη.
Ασχετα από την ορολογία που χρησιμοποιείται, η διαφορά του ανταγωνισμού των ΗΠΑ με την Κίνα, σε σύγκριση με αυτόν των ΗΠΑ και την Σοβιετική Ενωση, είναι ότι ο δεύτερος ήταν ένας καθαρά στρατιωτικός ανταγωνισμός, ενώ τώρα με την Κίνα έχουμε ένα στρατιωτικό, αλλά και οικονομικό ανταγωνισμό.
Τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες εξήγαγαν στη Σοβιετική Ενωση προϊόντα αξίας 4,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων τη χρονιά που διαλύθηκε και εισήγαγαν 709 εκατομμύρια, το 1989. Πέρυσι οι ΗΠΑ εξήγαγαν 142 δισεκατομμύρια δολάρια στην Κίνα και εισήγαγαν προϊόντα αξίας 434 δισεκατομμυρίων, καθιστώντας την Κίνα τον μεγαλύτερο προμηθευτή προϊόντων στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον τρίτο μεγαλύτερο καταναλωτή προϊόντων της μετά τον Καναδά και το Μεξικό.
Πρόκειται δηλαδή για έναν ανταγωνισμό με πολλές και σοβαρές παραμέτρους που δεν επιδίδεται σε εύκολες λύσεις.
Η συμφωνία αυτή -και αυτό το σημείο θέλω να τονίσω- έχει και βαθύτατες επιπτώσεις στις χώρες της Ευρώπης, γενικότερα, και για την Ελλάδα ιδιαίτερα.
Θα ενθυμείστε ότι οι Γάλλοι αντέδρασαν με θυμό στην υπογραφή της συμφωνίας αυτής, ανακαλώντας τον πρέσβη τους στην Ουάσιγκτον για συνομιλίες και ακυρώνοντας κάποιες εκδηλώσεις που ήταν προγραμματισμένες στην αμερικανική πρωτεύουσα.
Και βέβαια δεν ίδρωσε το αυτί του Μπάιντεν γιατί δεν πρόκειται για κάτι σχετικά απλό, και άρα επιδιδόμενο σε ακύρωση.
Αυτό που συμβαίνει είναι ο αναπροσδιορισμός των εθνικών προτεραιοτήτων της Αμερικής από την Ευρώπη και την Ρωσία στην Κίνα.
Αυτό σημαίνει πολλά. Μεταξύ των άλλων, σημαίνει ότι αλλάζοντας τις προτεραιότητές της η Ουάσιγκτον θα διαθέτει όλο και λιγότερες δυνατότητες παρέμβασης στον ευρωπαϊκό και ευρύτερο χώρο.
Θα έρθει η ώρα που η Ευρώπη θα είναι ο ξεχασμένος συγγενής της Αμερικής και που θα κάνει τόσα όσα θα χρειάζονται για να συντηρήσει την συγγενική σχέση τους.
Αυτό σημαίνει ότι και οι σημερινές φαινομενικά αρμονικές σχέσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης μεταξύ τους θα διαταραχθούν πολύ περισσότερο, με την κάθε μία να παίρνει τον δρόμο της.
Και ακόμα σημαίνει ότι περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Γερμανία, αλλά και η Τουρκία, θα έχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες ευελιξίας στην επιδίωξη των εθνικών τους στόχων από ό,τι έχουν μέχρι τώρα.
Παράλληλα, όσο εντείνεται ο ανταγωνισμός Αμερικής-Κίνας τόσο η πίεση στις συμμαχικές χώρες των δύο πλευρών, για πίστη και αφοσίωση στις σχέσεις τους, θα αυξάνεται και θα καλούνται να επιλέγουν την πλευρά με την οποία θα συντάσσονται.