Αρχείο 2019: Δημήτρης Μπρούχος
Τα σημαντικά για τον δημιουργό τους έργα, συχνά ταλαιπωρούνται από την αναμονή αλλά στο τέλος δικαιώνονται από την αποδοχή του κόσμου. Αυτό συνέβη με το ορατόριό μου «Για μια φλεγόμενη ψυχή…», που ύστερα από προτροπή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ρόδου κ. κ. Κυρίλλου και κατόπιν ενδελεχούς μελέτης εμπνεύστηκα, έγραψα και μελοποίησα, καταθέτοντάς το ως ελάχιστο πνευματικό οβολό στη Μνήμη του πολιούχου της πόλης της Ρόδου, Κωνσταντίνου του Υδραίου. Ένα έργο, που περίμενε «τον χρόνο του», από τη γέννησή του, μέχρι την «παγκόσμια πρώτη» παρουσίασή του, ανήμερα της Εορτής της Μνήμης του, στις 14 Νοεμβρίου. Όμως για τα σημαντικά, δεν μετράει ο χρόνος…
Κι επειδή για μένα η ποίηση και η πνευματική και καλλιτεχνική εν γένει δημιουργία, είναι «αποστολή», έχοντας πλήρη συναίσθηση αυτής και ταυτόχρονα σεβασμό στον κάθε τόπο, στην κάθε πρόταση-πρόκληση-προτροπή, όπως αυτή του Σεβασμιωτάτου, που ήρθε στον απόηχο μιας άκρως επιτυχημένης εκδήλωσης-αφιερώματος του Διεθνούς Κέντρου Συγγραφέων και Μεταφραστών του Δ.Ο.Π.-Α.Ρ., απ’ αφορμή τη συμπλήρωση 35 χρόνων παρουσίας μου στα Γράμματα (2012), με την παρουσίαση του ορατορίου μου για τον Απόστολο των Εθνών Παύλο (2014), άδραξα τη μοναδική ευκαιρία απονομής τιμής και ευλαβείας, στον Άγιο Νεομάρτυρα και Προστάτη της πόλεως Ρόδου, Κωνσταντίνο τον Υδραίο.
Σε μια εποχή που τη χαρακτηρίζει μια γενική απαξίωση, αποκαθήλωση, παραγκωνισμός (όπως θέλετε πείτε το) αρχών, αξιών και θεσμών, ηθελημένα ή αθέλητα συμπαρασύρονται Μορφές της Χριστιανοσύνης και του Ελληνισμού, για λόγους που μπορεί να εικάζονται αλλά που ποτέ δεν θα γίνουν γνωστοί. Τυχαιότητα ή προδιαγεγραμμένο σχέδιο; Ποιος ξέρει… Επειδή όμως το να είσαι Έλληνας, δεν είναι μια απλή έλξη καταγωγής, παρά ένα μυστικό φορτίο, ένα άγιο βάρος κι ένα βαρύ προνόμιο, που σε ξαναφέρνει στον ίσιο δρόμο, κάθε που πας να ξεστρατίσεις, όπως το να είσαι Χριστιανός, δεν είναι απλώς ένας θρησκευτικός προσδιορισμός αλλά μια διαρκής υπόμνηση της θυσίας, δηλαδή της έμπρακτης αγάπης στον Θεό και στον άνθρωπο, κάποια στιγμή η ψυχή, μέσα στα σίδερα του εγωισμού και της ασωτίας, έρχεται στα σύγκαλά της και προβαίνει στην υπέρτατη επανάσταση: Στη Μετάνοια. Δηλαδή στην μετά παρρησίας οντολογική αλλαγή της μεταπτωτικής φύσης. Αυτή, με δυό δικά μου λόγια, θα μπορούσε να είναι μια σύνοψη του συναξαριού του Κωνσταντίνου Δημαμά (όπως ήταν το λαϊκό όνομα του Αγίου), από τα παιδικάτα του, στην Ύδρα, μέχρι τον επεισοδιακό ερχομό του στη Ρόδο. Καταγραφές συμβάντων και γεγονότων της ζωής του, περιπλανήσεις ανάμεσα στα «θέλω» της καρδιάς και στα «πρέπει» της ψυχής, το θάμπωμά του και το πλάνεμά του από τη χλιδή, μέχρι την πάλη εντός του, την ηρωϊκή μετάνοιά του και τον μαρτυρικό του θάνατο:
«΄Υδρα, πατρίδα μου , εσύ μ’ ανάστησες / Στης Κιάφας τα σοκάκια με περ-πάτησες και την καρδιά μου κράτησες / Μα η ξελογιάστρα η ζωή, μ’ αλάργεψε / Με ξέβγαλε στη Ρόδο και με πλάνεψε/ με πήρε και με τράνεψε…/ Μ’ ένα δάκρυ θολό, σαν την πέτρα κυλώ,/που ποτέ της δεν πιάνει χορτάρι / Ίδιος πάντα ο καημός / Και ο πόνος, λυγμός / είμαι νύχτα με δίχως φεγγάρι…
Για να γράψω το συγκεκριμένο ορατόριο «Για μια φλεγόμενη ψυχή… Κωνσταντίνος ο Υδραίος-Άγιος Νεομάρτυς», περπάτησα το νησί πάνω στα δικά του βήμα-τα και πάντως αλλιώτικα απ’ ότι τα 50 χρόνια που το επισκέπτομαι. Με ενσυναίσθηση. Διευρύνοντας τη συνείδησή μου στην πρόσληψη του βιώματος της δικής του ζωής.
Το παράδειγμα του Βίου του Αγίου Κωνσταντίνου του Νεομάρτυρα, του Υδραίου, ως πηγή της έμπνευσής μου, αποτελεί το διαρκές «Πάσχα», τουτέστι την ηρωική «έξοδο» από τα λάθη που επισύρει η προσκόλληση στο ντοβλέτι και στο ρουσφέτι, τα δυό κακά της μοίρας μας, που μας εκμαυλίζουν και στο τέλος μας οδηγούν πάντα σε συμφορές. Και με το Μαρτύριό του, επιβεβαιώνεται η απόφαση κάθε κυττάρου του, που εμφορείται από «Επίγνωση» και Ομολογία Χριστού.
Θεωρώ τιμή και προνόμιο για την ελαχιστότητά μου, ότι αξιώθηκα να αντιδωρήσω με αυτό το έργο, ένα μικρό μόνο μέρος από όσα έχω «πάρει» σε επίπεδο συναισθημάτων, εικόνων, εμπειριών, από τη Ρόδο, που σκέπει με τη Χάρη του ο πολιούχος, όλα τα χρόνια που της αφιερώνω ένα κομμάτι της ζωής μου.
Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους τους φορείς ( Ιερά Μητρόπολη Ρόδου, Δήμο Ρόδου και τ.Δήμαρχο Φώτη Χατζηδιάκο, Δ.Ο.Π.Α.Ρ. τ.Πρόεδρο Στέφανο Κυριαζή, Διεθνές Κέντρο Συγγραφέων και Μεταφραστών, Εκπαιδευτήρια «Ροδίων Παιδεία»), που εγκολπώθηκαν το έργο μου, κορυφώνοντας με την παρουσίασή του το πρόγραμμα των εκδηλώσεων για τον πολιούχο, καθώς και όλους τους συνεργάτες μου (τον Γρηγόρη Βαλτινό, τον Γιώργο Ξανθόπουλο, τη Μαίρη Δούτση, τον Φωκίωνα Μπαρμπόκα, την Ευανθία Κρητικού και τις Χορωδίες Νέων «Αρίων» και Ενηλίκων «Ροδίων Εμμέλεια»), που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, «συστήνοντας» τη Μορφή του Αγίου, αναδεικνύοντας το λιμπρέτο: Την πρόζα, τον ποιητικό λόγο και τη μουσική.
Προσφέροντάς τα με ταπεινότητα ως παρακαταθήκη, στη γνώση των αυριανών παιδιών, πλάι στο τεμάχιο του Ιερού Λειψάνου του, στον Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου, στο Νιοχώρι.
Κρατώ βαθιά μέσα μου τον αντίλαλο από τον Ιερό Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού, στο άκουσμα του Λόγου και του Μέλους.
Αυτά είναι η προίκα μου και η ευθύνη μου για το επόμενο βήμα…
«Η Ρόδος ανθός και νησί / Εικόνα επί γης παραδείσου / Να μοιάζει η ζωή μου μισή
Κι εγώ ένα ξένο παιδί σου…/ Τ’ όνειρο αφύλαχτο και μου το κλέψαν /
Κι έγιναν θάλασσες οι ουρανοί / Ό, τι αγάπησα το σημαδέψαν /
Και το κουρσέψαν Σαρακηνοί…».-
2019, αρχείο
