Ο Κώστας Αρβανίτης είναι Δημοσιογράφος, Ευρωβουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Προοδευτική Συμμαχία, Τακτικό μέλος LIBE (Επιτροπής Δικαιωμάτων)
Στη δομή των Μουριών, μαζί με την Αγαθοπούλου Ειρήνη και τους Νίκος Παρασκευόπουλος και Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, παρά την άρνηση χορήγησης αδείας και τις αποτροπές της αρμόδιας Γενικής Γραμματείας.
Οι εργαζόμενοι και οι φιλοξενούμενοι μας υποδέχτηκαν & μας εξήγησαν τα προβλήματα & τις ανάγκες τους ώστε να τα μεταφέρω στην ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και της GUE/NGL και την αρμόδια επιτροπή LIBE της οποίας είμαι μέλος.
Οι φιλοξενούμενοι φιλικοί, πράοι παρά τον πόνο τους, ήθελαν να μοιραστούν μαζί μας τα συναισθήματά τους. Οι εργαζόμενοι, άνθρωποι που πασχίζουν καθημερινά να προσφέρουν στους συνανθρώπους τους τα στοιχειώδη.
Όπως και στις περισσότερες, έτσι και στη δομή των Μουριών τα προβλήματα είναι η έλλειψη μεταφραστών & ιατροφαρμακευτικής κάλυψης. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη περιθωριοποιεί ακόμη περισσότερο ταλαιπωρημένους ανθρώπους και θέτει σε κίνδυνο τις ζωές τους.
Η έλλειψη ψυχολογικής υποστήριξης σε ανθρώπους τραυματισμένους από τον πόλεμο, την προσφυγιά και τις κακουχίες, μπορεί να οδηγήσει σε τραγωδίες.
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε – ή, μάλλον, καταλαβαίνουμε απόλυτα – τον λόγο για τον οποίο οι αρμόδιοι δεν ήθελαν να μπούμε στη δομή των Μουριών και να μιλήσουμε με τους πρόσφυγες. Ήλπιζαν να μην ακούσουμε την κραυγή τους για τον χαμό των ανθρώπων τους.
Both facility workers and hosted refugees/migrants welcomed us and talked at length about their problems and needs. The biggest problems here are the same as elsewhere; lack of interpreters and cultural mediators and health services. The Mitsotakis government further marginalizes those hosted in facilities such as this one, endangering their lives on an everyday basis.
The lack of psychological support to those afflicted by war, hardship and the dangerous voyage away from home, is bound to lead to more tragedies.
We are unable to understand -or, rather, we now understand perfectly- why those responsible didn’t want us to visit the facility. They much preferred we did not hear the refugees’ cries for the loss of their own.
