Αξιοσημείωτη ήταν η χθεσινή τηλεοπτική εκπομπή της ΕΤΤ2 για το βιβλίο, στο πλαίσιο της φροντισμένης παραγωγής «Pop Hellas 1951-2021: Ο τρόπος που ζουν οι Έλληνες». Μάλιστα θα ήταν άψογη αν δεν εμφάνιζε κάποιες ελλείψεις, τις οποίες θα σημειώσω παρακάτω. Πρώτα όμως, δυο λέξεις για τους συγγραφείς – εκδότες – δημοσιογράφους που μίλησαν για τις επτά δεκαετίες του βιβλίου στην Ελλάδα. Η κυρία Καρύδη των εκδόσεων «Ικαρος», η κυρία Καραϊτίδη των εκδόσεων του «Βιβλιοπωλείου της Εστίας», η εξαιρετική κριτικός Τίνα Μανδηλαρά, η έμπειρη Μανίνα Ζουμπουλάκη, ο Χωμενίδης, η Μαντά, η Μιμή Ντενίση και η νεαρή ηθοποιός Αϊδίνη, κάλυψαν με τις γνώσεις και τις απόψεις τους τις τάσεις σε όλα τα είδη βιβλίου, φωτίζοντας άψογα τον τομέα, εντάσσοντας ακόμη και τα βιβλία τσέπης, που κάποτε έκαναν θριαμβευτικές πωλήσεις στα περίπτερα, δηλαδή τις σειρές «Βίππερ», «Άρλεκιν» κλπ.
Ωστόσο, μιλώντας για την άνθηση -την τελευταία δεκαετία κυρίως- του παιδικού βιβλίου, η εκπομπή στάθηκε (για την ακρίβεια περιορίστηκε) στην επιτυχημένη σειρά της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ «Χάρρυ Πότερ», υποστηρίζοντας πως «τα παιδιά μας την αγάπησαν πολύ και μεγαλώνουν με τις ιστορίες του». Πράγματι. Όμως, αν το ρεπορτάζ ήθελε να αποκτήσει τίμια υπόσταση, θα έπρεπε να εντάξει στις νόρμες την πολυτιμότερη έκδοση παιδικού – νεανικού αναγνώσματος όπως (από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 ως σήμερα με απανωτές επανεκδόσεις) ήταν τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Δηλαδή η εύπεπτη σειρά κόμικ που έβαζε στην παιδική γνώση όλα σχεδόν τα αριστουργήματα της κλασικής λογοτεχνίας. Να θυμίσω ότι το περιοδικό κυκλοφόρησε το 1951 από τις εκδόσεις «Πεχλιβανίδη» και αγαπήθηκε από μια ολόκληρη γενιά νεαρών αναγνωστών (και όταν λέμε γενιά εννοούμε τριάντα χρόνια!)
Κατά τα άλλα, η εκπομπή αδίκησε κάπως το ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα, παρά το γεγονός ότι διαθέτουμε άριστους συγγραφείς με πρωτομάστορα τον Πέτρο Μάρκαρη. Το ότι δόθηκε συνέντευξη κάπου πέντε λεπτών με τις απόψεις του Σκανδιναβού στυλίστα Ιαν Ράτκιν, δεν νομίζω ότι έκανε σοφότερους τους τηλεθεατές.
Τέλος, εντελώς πρόχειρη (δυο-τρεις λέξεις μόνο ακούστηκαν στον αέρα) για το πολιτικό βιβλίο στην Ελλάδα, ειδικά μετά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Γιατί άραγε; Ποιος θα ενοχλούνταν αν μέσα στις κάπου είκοσι αναφορές στο έργο των Καζαντζάκη, Σεφέρη, Ελύτη, Βενέζη, Παπαδιαμάντη, Σαμαράκη, Καραγάτση, ακούγονταν και δυο λόγια για το έργο του Νικηφόρου Βρεττάκου, του Τάσου Λειβαδίτη, του Δημήτρη Χατζή, του Γιάννη Ρίτσου ή του ‘Αρη Αλεξάνδρου;
Εννοείται πως πρόβλημα περιορισμού ένεκα μικρής χρονικής διάρκειας της εκπομπής δεν υπήρχε, αφού κύλησαν μπόλικα λεπτά με αναφορές και εικόνες πλήθους περιοδικών και βιβλίων σαχλοαμερικάνικων κόμικ.