Από μια Ελληνίδα της Διασποράς ή αλλιώς για τα “ξενάκια” μας, της Άννας Κοντοπίδη

Η Άννα Κοντοπίδη είναι Συμβολαιογράφος και ζει στη Νάξο

Οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί.
Γεννιούνται μ’ ένα χρυσαφένιο χρώμα,
μ’ όνειρα που τους τα φτιάχνει η συννεφιά,
μ’ ελπίδες που φυτρώσαν μέσ’ στο χώμα, λέει ο Γκάτσος.
Και σήμερα μέρα που’ ναι θα την αφιερώσω στα ξενάκια μας… γιατί της ξενιτιάς η αγκαλιά είναι η πιο μεγάλη… Και θ’ απαγγείλω Ελένη (Νίτσα Χατζή) σε μι μινόρε…Το δικό της ΟΧΙ του δικού της 40 …

Άννα Κοντοπίδη, Συμβολαιογράφος, Νάξος

“ Είναι από τις φορές που η διπλή σου υπηκοότητα, σου ξεριζώνει αυτό το “σίγουρο” που κατέκτησες στην ξενιτιά, δηλαδή ότι η ζωή που έζησες σε διαμόρφωσε πολίτη του κόσμου.

Είναι από τις φορές που αισθάνεσαι αναπάντεχα πως είσαι δυόμισι φορές αυτό που είσαι. Απ’ τη μια Εσύ ως ολοκληρωμένη όσο γίνεται προσωπικότητα, το άτομό σου απ’ την άλλη η σκιά σου που σ’ ακολουθεί πάντα και παντού πίσω σου ή μπροστά σου και στο τέλος το μισό σου. Εκείνο το μισό του εαυτού σου, το πιο αγαπημένο, που σαν χαμένο ανυπεράσπιστο ανθρωπάκι, πάει κι έρχεται σαν το εκκρεμές ανάμεσα σε μια υπαρκτή αλλά ημιτελή πολιτειακή πραγματικότητα και τις δικές σου σωστές ή λάθος , κατ ανάγκην ή όχι επιλογές σου.

Είμαι εδώ ! 40 χρόνια μετά είμαι εδώ, κύριε νομοθέτη μου! Είμαι Εδώ! Και αυτό δεν μπορείς ποτέ ποτέ ποτέ και με όσα νομοθετήματα και αν σκαρφιστείς να μου το στερήσεις. ΟΧΙ δεν κλαίω που πάντα ήμουν Παρούσα απ’ τα 17 μου στο παρουσιολόγιο της Πατρίδας στα πέρατα του κόσμου. Εκεί που την γαλανόλευκη την σηκώσαμε 40 χρόνια τώρα και την σηκώνουμε ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ με περηφάνεια ως βραβείο για τις νίκες μας σ όλους τους αγώνες ! Πνευματικούς, κοινωνικούς, πολιτισμικούς, πολιτιστικούς, πολιτικούς, αθλητικούς !

ΟΧΙ δεν κλαίω που 40 χρόνια μετά το αναγκαστικό φευγιό μου με χαρακτήρισε ο Έλληνας νομοθέτης ληγμένης ισχύος ως Ελληνίδα της διασποράς !

ΟΧΙ δεν κλαίω που 40 χρόνια μακριά απ την πατρίδα μου, ζω η υπερήφανη Ελληνίδα σε μια άλλη πατρίδα, βύζαξα, ανάστησα και τράνεψα υπερήφανους Έλληνες τα «δυο μου εσκιμωάκια» και ξέχασα να επαναπατριστώ. Και με τιμώρησε γι αυτό η Ελλάδα μου.

ΟΧΙ δεν κλαίω για τα εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα που διένυσα τα 40 αυτά χρόνια για να βρίσκομαι κάθε φορά για λίγες ημέρες στη γη που με γέννησε. Για να μην ξεθυμάνει απ’ τη μνήμη η μυρουδιά απ’ το Θυμάρι των απάτητων βουνών και η αρχοντιά του πλατύφυλλου βασιλικού απ’ την γλάστρα του πατρικού.

ΟΧΙ δεν κλαίω που έχασα πολύτιμο χρόνο γιατί ο καημός για την πατρίδα δεν μ’ άφησε ν’ απολαύσω όλα όσα ο νέος τόπος απλόχερα μου πρόσφερε και μου προσφέρει με σεβασμό και εμπιστοσύνη .

ΟΧΙ δεν κλαίω γιατί περιφρονητικά ο νομοθέτης της Πατρίδας μ’ ένα φιρμάνι με ξεριζώνει απ’ τη μάνα γη μου για μια δεύτερη αλλά οριστική φορά και με πετά σ’ ένα σταθμό συγκέντρωσης μελλοθανάτων .

ΟΧΙ δεν κλαίω γιατί με μια περήφανη ελληναράδικη υπογραφή η Ελλάδα μου με σταμπάρισε ως ΞΕΝΗ φτύνοντάς μου στη μούρη You’ve been dismissed .

ΟΧΙ δεν κλαίω που’ χω μεγαλώσει και ακόμα δεν πιστεύω όσους επιμένουν να μου λένε πως για την Πατρίδα μου πάντα ήμουν ένα νούμερο αριθμού σ’ ένα τσεκ ή μια κακογραμμένη συστοιχία γραμμάτων σ’ ένα κιτρινισμένο κιτάπι ενός ξεχασμένου ληξιαρχείου στην περιφέρεια της επικράτειας.

ΟΧΙ δεν κλαίω που δεν βρίσκω μέρος Ιερό ν’ αφήσω να ξεκουραστεί και να «φύγει» ήσυχα εκείνο το άλλο μου μισό .
Κλαίω που στις 3 κάποιου Μάρτη ο Έλληνας νομοθέτης και γω θα κλείσουμε τους λογαριασμούς μας επετειακά . Μετά από 40 χρόνια. Επίσημα. Αμετάκλητα. Εγώ κι Εκείνος. Και δεν θα ‘ χω ΟΧΙ να πω … Για το Καλό τους.

Νίτσα Χατζή, Καναδάς

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr