Πέρασε και η 21η Απριλίου 2019.
Χάιδεψα μερικά απαγορευμένα ―τότε― βιβλία μου.
Όχι από νοσταλγία αλλά από μια ένοχη τρυφερότητα επειδή πλέον δεν μου λένε τα πάρα πολύ σπουδαία πράγματα που νόμιζα τότε ότι λένε.
Νοσταλγώ νέα βιβλία, νέα κείμενα, νέα ερωτήματα.
Που δεν θα μπορεί κανείς να τα απαγορεύσει επειδή μάλλον δεν θα τα καταλαβαίνουν οι απαγορευτές και καταστροφείς βιβλίων και επειδή δεν θα μιλάνε για μεγάλες, μοναδικές και αιώνιες αλήθειες αλλά για την αμφιβολία που ισιώνει την οδό προς την αποδοχή του πολυσήμαντου Κόσμου.
Που μπορεί αυτή η αμφιβολία, με τα γόνιμα ερωτήματά της, να γίνει ―ίσως― γνώση και τρόπος αποδοχής ―ίσως― τής υποκειμενικότητας του Άλλου.
*Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr