Αν έγραφα την ιστορία της Ελένης Τοπαλούδη με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού, θα την έφτιαχνα ικανή να μεταμορφώνεται σε τίγρη ή αρκούδα ή κροκόδειλο ή δράκο και να ξεσκίζει εκείνους που, βασιζόμενοι στην καλοπιστία της, της έκλεψαν αξιοπρέπεια και ζωή. Η ζωή όμως δεν είναι ιστορίες μαγικού ρεαλισμού. Και η Ελένη Τοπαλούδη δεν ήταν «άτυχη». Ήταν ένα ακόμα θύμα κάποιων ανδρόμορφων τεράτων που το μικρότατο μυαλό τους δεν μπορεί να καταλάβει ότι το ΌΧΙ μιας γυναίκας είναι ΌΧΙ. Ούτε «ίσως», ούτε «μπορεί αργότερα», ούτε «κάποια άλλη φορά». Το ΌΧΙ είναι ΌΧΙ! Και ο έρωτας δεν μπορεί να έχει σχέση με βία, εξαθλίωση, ταπείνωση και θάνατο. Ο έρωτας είναι ζωή, είναι συναίνεση και χαρά. Οπότε, βασίζομαι στη δικαιοσύνη.
Ελπίζω στη δικαιοσύνη. Η αγόρευση της εισαγγελέως μου ημερώνει λίγο τον θυμό που μου θολώνει τη σκέψη, με κάνει συγγενή τής Ελένης Τοπαλούδη, που θα γιόρταζε ―αν ζούσε― σε μια εβδομάδα.
Η αγόρευση της εισαγγελέως με κάνει να απωθώ (για λίγο) τις σκέψεις που κάνω σε τέτοιες περιπτώσεις για επαναφορά της θανατικής ποινής και άλλα τέτοια· που, σε κάποιες συζητήσεις εν ψυχρώ, νομίζω ότι έχω απορρίψει.
14 Μαΐου 2020
Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr
