Ας ξελαρυγγιαζόταν ο «τρελός» ποιητής Κατσαρός ο οποίος μας προέτρεπε να έχουμε πάντα νερό μαζί μας στα μεγάλα μας ταξίδια. Κι αν ο ποιητής ομιλούσε (τότε) προβλέποντας το μέλλον, για σήμερα το τότε είναι το δικό μας παρόν που ζούμε με τις απραξίες μας και στασιμότητές μας, με τις πλημμύρες μας αλλά και τις φωτιές μας, με τις ομαδικές μας πλέον μοναξιές ή τις ατομικές μας μελαγχολίες, τους μικρούς (ύπουλους) αλλά και μεγάλους μας φασισμούς οι οποίοι καθίστανται πλέον καταφανείς και οι οποίοι περπατούν ανάμεσα στα πόδια μας, κι εμείς, εκεί ακόμη αδιαφορούμε. Τι τελικά συμβαίνει; Μήπως μας έγιναν συνήθεια τάχα, μήπως το τέρας το δολίως υφέρπον και με μεθόδους που μετέρχεται έφθασε στο αποκορύφωμά του να χαρακτηρίζεται από μερικούς και αναγκαίο για τη σωτηρία μας; Αδιαφορούμε εν πολλοίς κύριοι, κι αυτή είναι η πραγματικότητα, δυστυχώς. Χάσαμε τις οργίλες ικανότητές μας όταν τα δίκαιά μας βαραθρώνονται. Μας εκπαίδευσαν έτσι ούτως ώστε να πιστεύουμε ότι όλα τα φίδια – ακόμη και τα πιο φαρμακερά – δεν έχουν δηλητήριο, κι αν έχουν, αυτό να είναι μια μικρή δροσερή αμπούλα νερού που την έχουμε ανάγκη για να δροσίσει την παλάμη μας όταν τυχόν μας δαγκώσουν!
Κι εμείς, οι πολλοί και γνωρίζοντες, τι κάνουμε γι αυτό; Εμείς, ως μόνη μας δικαιολογία επικαλούμαστε το παράδειγμα του διψασμένου οδοιπόρου της Ναμίμπια προκειμένου να εξηγήσουμε τη διαφορά που υφίσταται μεταξύ των εννοιών «ψευδαίσθηση» και «παραίσθηση».
Δυστυχώς, εδώ που φθάσαμε το νερό πλέον δεν είναι αρκετό.
GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr