Καλοκαιράκι και ντάλα μεσημέρι στο χωριό. Η ώρα έχει πάει 3 και κάτι και όλοι κοιμούνται αφού έχουν επιστρέψει κουρασμένοι από τα μπάνια τους.
Τη γαλήνη της ησυχίας σπάει η φωνή ενός παλιατζή που βγαίνει τόσο δυνατή από το μεγάφωνο ώστε να κάνει αντίλαλο στο βουνό : Όλα τα μαζεύω, παλιά σιδερικά, ψυγεία, τηλεοράσεις, κρεβάτια και σουμιέδες.
Είναι ο τελευταίος που απέμεινε για να ανταριάζει το μυαλό μου με τις παλιατζούρες του, τα παλιά σιδερικά του και το χρυσό του δόντι προβάλλοντας το μάλιστα με περίσσεια γκριμάτσα.
Έτσι καθώς φόρτωνε το δεύτερο μου ποδήλατο, έπαιρνε μαζί του και όλες μου τις βόλτες, τις σούζες και τις τούμπες που είχα φάει για να τα κάνει βόλτα σε όλα τα χωριά μέχρι να καταλήξουν στη χωματερή.
Πενήντα χρόνια μετά πιάνω τον εαυτό μου να μυρίζει εκείνη την άκαυτη βενζίνα που ντουμάνιαζε ο τόπος από το σαράβαλο του το Datsun και να ονειρεύομαι ένα τρίτο ποδήλατο για τις υπόλοιπες τσάρκες της ζωής μου.
Τώρα είμαι ακουμπισμένος πάνω στο ανοιχτό παραθύρι του δωματίου μου κι ακούω ξανά τη φωνή που αντηχεί στον άδειο κι έρημο δρόμο: Όλα τα μαζεύω, παλιά σιδερικά, ψυγεία, τηλεοράσεις, κρεβάτια και σουμιέδες.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr