Αιωρούμενος…, του Δημήτρη Κατσούλα

Δημήτρης Κατσούλας

Κουβαλά ακόμα στις άκρες των ματιών του σαν δυο μικρές βρύσες – αλλά όπως τον διακρίνω από το απέναντι πεζοδρόμιο της λεωφόρου μέχρι και στα μάγουλά του ακόμα έχουν κατρακυλήσει τα δάκρυά του – χωρίς να έχει τη δύναμη να τα σταματήσει ή έστω να τα σκουπίσει για να μη του θολώνουν το δρόμο εμπρός του. Από όσο μπορώ να υποθέσω πρέπει να είναι εκεί γύρω στα πενήντα. Βιάζεται πάντως να περάσει απέναντι διασχίζοντας κάθετα την οδό Βασιλέως Κωνσταντίνου, λίγα μέτρα πιο κάτω από την Ριζάρη και εκατό περίπου μέτρα από το πολεμικό μουσείο. Τον παρατήρησα χθες κατεβαίνοντας την Βασιλέως Κωνσταντίνου και όπως έμαθα από τους τακτικούς θαμώνες της απέναντι καφετέριας ότι ειδικά τις τελευταίες μέρες δεν χρησιμοποιούσε τις διαβάσεις αλλά προτιμούσε να περνά ανάμεσα στα αυτοκίνητα εμφανιζόμενος εμπρός τους ξαφνικά κόβοντας και την κυκλοφορία αλλά προκαλώντας και κυκλοφοριακό κομφούζιο εισπράττοντας μάλιστα «περιποιημένες» βρισιές από τους οδηγούς έχοντας ο αθεόφοβος και τη δύναμη να γράφει σε ένα μπλοκάκι αυτές με σκοπό κάποια στιγμή που θα βρισκόταν στη θέση των οδηγών να τις χρησιμοποιήσει ο άμυαλος. Ειδικά σήμερα το παραέκανε «τεστάροντας» τα φρένα ενός Audi Q2 μοντέλο του 2018 όπου το οδηγούσε ένας κύριος γύρω στα εξήντα πέντε, αδύνατος και με αραιά μαλλιά, φρεσκοξυρισμένος στην «πένα», φορώντας μπλουζάκι λευκό μακό κοντομάνικο. Δεν χρειάστηκε πολύ παρά δυο έως τρία βήματα ήσαν αρκετά για να κάνουν τα λάστιχα του αυτοκινήτου να δοκιμάσουν τις αντοχές τους και το κράτημά τους σκορπώντας στην ατμόσφαιρα μια μυρωδιά καμένου, πάρα πολύ αποπνικτική.

Συνέπεσε όμως σήμερα τα πράγματα να μην είναι ως συνήθως διότι ο οδηγός δεν είχε την προσοχή του στο δρόμο ως θα έπρεπε διότι ήταν σκυμμένος στο κινητό που διάβαζε μήνυμα της μονάκριβης του κόρης η οποία τον πληροφορούσε ότι οι εξετάσεις που παρέλαβε από το ακτινολογικό εργαστήριο παρουσίαζαν κάποιο πρόβλημα και καλό θα ήταν προς το απόγευμα να συναντιόντουσαν κάπου και να το συζητούσαν, σήμερα συνέπεσε να μη κλαίει μόνο ο διαβάτης που καθημερινά μούσκευαν τα μάγουλά του εκεί στο δρόμο, σήμερα τα δάκρυα γέμισαν και τα μάτια του οδηγού, σήμερα συνέπεσε να μην υπάρχει στεγνός δρόμος για να κρατήσουν τα λάστιχα, να αποφευχθεί η σύγκρουση και όλες οι δυσάρεστες καταστάσεις διότι το ένα δάκρυ «αγκαλιάστηκε» με το άλλο, τα δάκρυα έγιναν μικρά ποτάμια που ενώθηκαν όλα μαζί με προορισμό τη θάλασσα.

Την επομένη ημέρα που συνήλθε μεταφερόμενος στο νοσοκομείο και έχοντας ανακτήσει σχεδόν τις δυνάμεις του ξεπερνώντας και το σοκ που τράβηξε, ρωτώντας τον τι τον έπιασε και πετάχτηκε ανάμεσα στα αυτοκίνητα χωρίς να υπολογίσει τον κίνδυνο, τους είπε ότι χθες είχε τα γενέθλιά του και την ώρα που του πήγαιναν την τούρτα με το κερί των γενεθλίων του αναμμένο και περίμεναν φυσώντας το να το  σβήσει αντί να ψιθυρίσει κάποια ευχή ως συνήθως, εκείνος όλως περιέργως και χωρίς να το επιδιώξει τον έπιασαν κλάματα. Εκείνη τη στιγμή, λέει, θυμήθηκε το κλάμα που έβγαζε όταν γεννιόταν, τον αποχωρισμό από τη μάνα του, εκείνη τη λαύρα του μεσημεριού που έζησε το φετινό καλοκαίρι σε κάποιο όχι και τόσο φιλόξενο νησί, τη θολούρα που για ώρες τριγυρνούσε στο κεφάλι του, το πόσο αιωρούμενος, αβέβαιος και διστακτικός ένιωσε μέχρι τη στιγμή που οι γιατροί τον παρέδωσαν στην αγκαλιά δικών του ανθρώπων αλλά πιο πολύ σε αυτή της μάνας του και του πατέρα του. Κι όπως αιωρούμενος νιώθει και τώρα που οι γονείς του δεν ζουν, έτσι το ίδιο ένιωσε και χθες κλαίγοντας τόσο πολύ μέχρι να λυτρωθεί, να απαλλαγεί από ο,τι τον βάραινε και στο τέλος να ξαναγεννηθεί, οπότε εύλογη είναι η ερώτησή του και προς εμάς τους ερωτώντες «Ειλικρινά, δεν σας καταλαβαίνω γιατί εκπλήσσεσθε. Έχετε δει εσείς πολλά μωρά – και μάλιστα νεογέννητα – να είναι προσεκτικά στο δρόμο που έχετε την απαίτηση να χρησιμοποιούν και τις διαβάσεις  κιόλας;».