«Συνοδεύω την κόρη μου», είπε με πλατύ χαμόγελο. Όλοι χαμογέλασαν. Κατεβήκαμε μαζί τα σκαλιά του Caravel, πηγαίνοντας προς το χώρο που θα γινόταν ο χορός των εμπόρων. Πιο πίσω η μαμά με ένα ζευγάρι. Τον κρατούσα όσο τον έφτανα, σφιχτά από το μπράτσο, αγκαζέ, προσπαθώντας να μην κουτρουβαλιαστώ στα σκαλοπάτια.
Ο μπαμπάς μου, ψηλός και γοητευτικός, κοιτούσε μακριά αλλά κρατούσε σφιχτά κολλημένο πάνω του το χέρι μου για να μην παραπατήσω. Κι εγώ συνόδευα τον πιο σταθερό, έμπιστο, δυνατό άνθρωπο κρατώντας το μπράτσο του.
Πού να’ ξερα ότι πολλά-πολλά χρόνια μετά το αγκαζέ και η εμπιστοσύνη σ’ένα μπράτσο θα ήταν ευλογία ακριβοθώρητη.
Διαβάσετε επίσης:
Πρώτη δημοσίευση στο mommy.gr & athensvoice για την Γιορτή του Πατέρα στις 17 Ιουνίου 2018
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr