Αγγελικός κόσμος
Μικρὸς προφήτης ἔρριξε σὲ κορασιὰ τὰ μάτια,
καὶ στοὺς κρυφούς του λογισμοὺς χαρὰ γιομάτους εἶπε:
«Κι ἂν γιὰ τὰ μάτια σου Καλή, κι ἂν γιὰ τὴν κεφαλή σου,
κρίνους ὁ λίθος ἔβγανε, χρυσὸ στεφάνι ὁ ἥλιος,
δῶρο δὲν ἔχουνε γιὰ Σὲ καὶ γιὰ τὸ μέσα πλοῦτος.
Ὄμορφος κόσμος, ἠθικός, ἀγγελικὰ πλασμένος.
Διονύσιος Σολωμός
Εἰς Φραγκίσκα Φράϊζερ
(θυγατέρα τοῦ Ἄγγλου διοικητῆ τοῦ νησιοῦ)
Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/dionysios_solwmos/eis_fragkiska_fraizer.htm
Αν μιλούσαμε στον Όμηρο, στον Αισχύλο, στον Σοφοκλή, στον Ευριπίδη ή σε κάποιον άλλον αρχαίο για έναν «όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο», μάλλον δεν θα καταλάβαιναν για ποιο πράγμα μιλάμε.
Μήπως μιλάμε για έναν κόσμο «αγγελιοφόρων»;
Αναφερόμαστε σε ένα κόσμο γεμάτο «Ερμήδες»;
Ή ―στη χειρότερη περίπτωση― εννοούμε έναν κόσμο γεμάτο «καταχθόνιους αγγέλους», που έχουν ξεχυθεί από τον Κάτω Κόσμο, μας απειλούν νυχθημερόν και έχουν φέρει τα πάνω κάτω; Αλλά πώς γίνεται να είναι «όμορφος» και «ηθικός» ένας τέτοιος κόσμος;
Πολλές συμπολίτισσες και συμπολίτες μου έχουν βιώσει τον τρόμο μιας ληστείας, τον κλονισμό από ένα ανοιγμένο από διαρρήκτες σπίτι τους, την αρπαγή της τσάντας τους και πολλά άλλα.
Ελάχιστοι από αυτές και αυτούς το θεώρησε φυσικό φαινόμενο, παρόλο που ξέρουν ότι δεν ζουν σε έναν «όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο».
Οι πολλές και πολλοί, θύματα και ο περίγυρός τους, το αντιμετωπίζουν ως ένα ακόμα σύμπτωμα μιας άρρωστης κοινωνίας.
Δεν είναι εύκολο να αποδώσουμε στην οικονομική κρίση και στην πενία της χώρας μας την αδυναμία των αιρετών αρχόντων μας να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα που είτε το θέλουμε είτε όχι αποτελεί εφιάλτη για πολλές και πολλούς. Είναι πολύ άγριες αυτές οι καταστάσεις για να συμφιλιωθείς μαζί τους και η εγκληματικότητα δεν αντιμετωπίζεται μόνο εκ των υστέρων, από τη σήμανση.
Και επειδή, ως κοινωνία, δεν έχουμε και κανένα τρομερό πλεόνασμα παιδείας, σε βάθος εξοικείωση με τους δημοκρατικούς θεσμούς και σεβασμό στους νόμους μας, γεννιούνται εύκολα ιδέες αυτοδικίας, αλλαγής ―επί το πολύ αυστηρότερο― της νομοθεσίας μας και σκέψεις «μηδενικής ανοχής», ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Στο σημείο αυτό δηλώνω ότι έχω απορίες ―όχι ρητορικές― που δυσκολεύομαι να τις απαντήσω με τον σεβασμό και την ευγένεια που ζητώ να με αντιμετωπίζει η πολιτεία στης οποίας τα οικονομικά συνεισφέρω και έχω συνεισφέρει με τους φόρους που πληρώνω. Εννοώ, ότι μερικές φορές ζηλεύω εκείνες κι εκείνους που τα «χώνουν» με μπινελίκια και ακατονόμαστες εκφράσεις και χαρακτηρισμούς σε κάποιους εντεταλμένους για την εύνομη λειτουργία του κράτους μας.
Ειδικά όταν έχουμε έναν Υπουργό Προστασίας του Πολίτη που πολιορκεί τις ανοιχτές πόρτες του αυτονόητου με τον κολοσσιαίο πολιορκητικό κριό τού κοινότοπου «δεν ζούμε σε κόσμο αγγελικά πλασμένο».
Και αναρωτιέμαι…
Τι είναι αυτό που κάνει έναν Υπηρέτη του Δημοσίου Συμφέροντος να χρησιμοποιεί ένα παλιό ερωτικό ποίημα ως πρόσχημα για την αδυναμία του ή την ανικανότητά του (υποκειμενική και αντικειμενική) να πράξει αυτά για τα οποία πληρώνεται να σχεδιάζει, συντονίζει και πράττει;
Ας φανταστούμε έναν πυροσβέστη να μας λέει ότι όλα θα πηγαίνανε μια χαρά αν δεν υπήρχε εκείνη η αναθεματισμένη πυρκαγιά.
Ας φανταστούμε έναν χειρουργό να μας λέει ότι όλα θα πηγαίνανε μια χαρά για τον άνθρωπό μας αν δεν χρειαζόταν χειρουργείο.
Ας θυμηθούμε τον Υπουργό Παιδείας να μας λέει ότι ένας από τους λόγους που τα Πανεπιστήμιά μας βρίσκονται σε κακό χάλι είναι η απουσία «στιβαρού φοιτητικού» (ή άλλου) κινήματος.
Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από την ανεύθυνη πρόβλεψη του καιρού.
Λες ενα «ή θα βρέξει ή θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει» και μετά υπολογίζεις να τα φέρει η τύχη «δεξιά» ή «αριστερά», ανάλογα με το κόλλημά σου.
Αν όμως από την πρόβλεψη του καιρού εξαρτάται η έκβαση της ―ας πούμε― απόβασης στη Νορμανδία, ε, τότε, δεν χρειάζεσαι έναν Μετεωρολόγο ή μια ομάδα Μετεωρολόγων που να ξέρουν τι λένε, γιατί το λένε και πότε το λένε; Και ακόμα περισσότερο, δεν περιμένεις από κάποιους που έχουν αναλάβει οικειοθελώς την ευθύνη της διαχείρισης των κοινών και έχουν εκλιπαρήσει την ψήφο σου να ξέρουν τι κάνουν, πότε το κάνουν και γιατί; Αλλιώς, «οίκαδε». Κοινώς, «άντε, λεβέντη μου, στο σπιτάκι σου» να μη σ’ έχω εκεί πέρα. Να μη μου τρως και το ψωμί, που δεν το έχω και μπόλικο.
Πολλές φορές γράφω υποδυόμενος τον κάτοικο και πολίτη μιας κανονικής χώρας.
Σαν να μην ξέρω πόσο δύσκολο είναι για ένα νεοσύστατο ―ούτε διακοσίων χρόνων― κράτος, με βαριά και αρχαιότατη διχαστική κληρονομιά, να γίνει κανονικό κράτος της προηγμένης Ευρώπης αντί για το γκρινιάρικο, ανώριμο και «μου-φταίνε-οι-άλλοι» ανερμάτιστο και πελατειακό κράτος μου.
Αλλά τι σημαίνει κανονική χώρα και κανονικό κράτος;
Υπάρχουν κανονικές χώρες;
Μήπως μια κανονική χώρα είναι κάτι σαν τη χαρά που βρίσκεται πάντοτε στην απέναντι όχθη;
Μήπως αν συνομιλήσουμε εκ βαθέων με έναν πολίτη μιας άλλης χώρας, που εμάς μας φαίνεται κανονική, θα μας αναφέρει ένα σωρό από ―κατ’ αυτόν― «αντικανονικότητες»;
Ποιο είναι το παγκόσμιο κατά κεφαλήν ποσοστό κανονικότητας;
Δεν ξέρω ακόμα τι ακριβώς σημαίνει κανονική χώρα και πώς μπορεί γίνει η χώρα μου μια κανονική, ευνομούμενη, δημοκρατική, ισχυρή και ασφαλής χώρα.
Ελπίζω όμως να μάθω.
Αλλά, κυρίως, ελπίζω να μάθουν οι συμπολίτες μου.
Πριν είναι αργά.
16 Απριλίου 2018
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr