Δυο χρόνια σχεδόν τώρα στα απογευματινά δελτία ενημερώσεων του υπουργείου υγείας μετρούμε κρούσματα, διασωληνωμένους και θανάτους συμπολιτών μας εξ αιτίας του κορωνοϊού. Σε μια γενική εκτίμηση τείνουν αυτές οι ενημερώσεις να αποτελούν και μονοτονία, θα προτείνει κάποιος. Σύμφωνοι, αλλά άλλο είναι να παρακολουθείς τους αριθμούς ψυχρά και άλλο όταν μέσα σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται και δικός σου άνθρωπος, πολύ κοντινό σου πρόσωπο, αγαπημένο και από τις καλύτερές σου φίλες. Δεν μπορεί να το διανοηθεί νους, αρνείται να το χωρέσει ότι επί τρεις μήνες πάλευε να κρατηθεί στη ζωή επειδή αγαπούσε να ζει σε πλήρη απομόνωση της εντατικής χωρίς δικά της πρόσωπα – ακόμα και του πιο στενού οικογενειακού περιβάλλοντός της – και να καταλήγει μόνη και αβοήθητη χωρίς χέρι να της κρατά το δικό της, χωρίς τη δυνατότητα να κλείσει τα μάτια της πάνω σε ένα σκοτεινό και παγωμένο κρεβάτι κάποιας Μ.Ε.Θ. Γυναίκα 56 ετών επάνω στον κύκλο της δημιουργίας της να εγκαταλείπει παιδιά και σύζυγο που την περίμεναν στο σπίτι.
Ποσώς με ενδιαφέρει τώρα πλέον εάν είχε υποκείμενα νοσήματα ή όχι. Στατιστικολόγος δεν θα το παίξω. Εντύπωση μου προκαλεί το ότι αυτή η γυναίκα αλλά και κάθε ένας ο οποίος καταλήγει στη διασωλήνωση, καλούνται να διαχειριστούν όσο χρονικό διάστημα ευρίσκονται κάτω από τον μηχανικό έλεγχο και την παροχή των υπηρεσιών των θεραπόντων ιατρών τους, ζώντας την απόλυτη μοναξιά στην πιο δυσβάσταχτη μορφή της. Ας μου επιτραπεί να χαρακτηρίσω αυτήν τη μοναξιά ως την μεγαλύτερη και σοβαρότερη επιπλοκή του κορωνοϊού από τη στιγμή που οι λέξεις ‘συμπόνοια’ και ‘παρηγοριά’ δηλώνουν απούσες. Ακόμα, τώρα πλέον σημασία καμία δεν έχει εάν επρόκειτο να διασωληνωθεί ή όχι, εάν ήταν πλήρως εμβολιασμένη ή έκανε χρήση του δικαιώματός της να το αποφύγει διότι έτσι έκρινε μετά από συνεννόηση με τον οικογενειακό της ιατρό. Εξ άλλου στον κάθε έναν εναπόκειται να λαμβάνει την τελική απόφαση για τον εαυτό του και το σώμα του.
Ο Θεός ας είναι η μεγίστη παρηγοριά, η δύναμη και το κουράγιο κι ας αναπληρώνει με την Χάρη Του την ανθρώπινη επαφή και ζεστασιά σε κάθε έναν από μας οσάκις μας στερείται.
