Ένοχες σιγές
Αναδύονται κομματιασμένες, μέσα από ανύφαντες επιθυμίες
Στη μνήμη, ταξιδεύουν αλλιώτικοι χρόνοι
Βλέπεις, περιεργάζεσαι, αναρωτιέσαι
Είναι οίκτος;
Πυρώνει το κόκκινο του ήλιου
Τα χρώματα, χαμένα
Μια πόλη,
Στα πιο κρυφά της μέρη,
συναντάς παιδεμένους ανθρώπους
Κάθεσαι σιωπηλός
Ν΄ ακούσεις το τραγούδι, απ’ τη στάλα, της πυγής
Στάλα ερωτική
Γεμάτη ζωή
Μπορείς να ξεχωρίσεις τη στάχτη απ’ τις στάχτες;
Την υπόσχεση, απ’ τη φωνή;
Την αληθινή μνήμη των καιρών;
Έτσι είναι ο κόσμος, τ’ ακούς;
Σωπαίνεις
Πορεύεσαι
ή ακολουθείς
Όχι Δεν ξεσπάς
μέσα σου κρατάς τον ασκό της σιωπής
Το σπίτι μένει όρθιο
Όπως και συ
Η αυτογνωσία, είναι δύναμη
Το χτες, δεν είναι φόβος
Ηρεμείς
Σαν σκέφτεσαι
το κόκκινο χαμόγελο της φωτιάς
Τη ψυχή της, που τραγουδά
Και το γαλήνιο τόξο των ματιών
που με πάθος κρυφό κοιτάς
Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών
