Η τραγωδία που διαδραματίζεται στην Ελλάδα είναι πιο σύμπλοκη από εκείνες του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη. Σ’ εκείνα τα αριστουργήματα απεικόνισης της ανθρώπινης συμπεριφοράς, οι συγκρούσεις συνέβαιναν μεταξύ των πρωταγωνιστών και, πότε-πότε, επενέβαιναν οι θεϊκές δυνάμεις για να αποκατασταθεί η ισορροπία του συστήματος. Ο Χορός, μπορεί να αμφιταλαντευόταν, αλλά πάντα έπαιρνε θέση υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς.
Στον καιρό μας, ο Χορός είναι μονίμως διχασμένος, όπως και οι θεατές. Όλοι εμείς που, σε άλλη θέση από τους πρωταγωνιστές, αλλά και δίπλα τους, ζούμε το δράμα και το σχολιάζουμε, σπάνια βλέπουμε τα πράγματα μέσα από το ίδιο πρίσμα, σπάνια παίρνουμε ομόφωνα την ίδια θέση. Η κραταιά Εντροπία, η μεγάλη θεά της φύσης, που επιτάσσει την διάλυση κάθε οργάνωσης και τάξης, μας επιβάλλει συστηματικά και επίμονα την απόκλιση σκέψεων και πράξεων.
Οι διχασμοί δεν μας είναι άγνωστοι.
Από τους πέντε εμφυλίους στα χρόνια της Επανάστασης του ’21, οδηγηθήκαμε στον διχασμό για τη Μικρασία, τον μεγάλο εμφύλιο, τα Ιουλιανά, την χούντα, τα μπλε και πράσινα καφενεία, τα αντιμνημόνια και την αντιπαλότητα για τις Πρέσπες, ως την αντιπαράθεση για τους εμβολιασμούς και το λοκ ντάουν. Μέχρι οι ιερείς και οι δικαστές έφτασαν σήμερα να διακηρύσσουν δημόσια τα προκρίματα και τις διαφωνίες τους. Όλα είναι καλές αφορμές για να μας διχάσουν, με απολυτότητα και πάθος.
Παρόλο που οι πρωταγωνιστές της εκάστοτε εξουσίας την εξωθούν να επιδεικνύει και να χρησιμοποιεί όλη την δύναμή της, την ωμή και την υποδόρια, προκειμένου να επιβάλλουν τις επιλογές τους, η Εντροπία, αργά και σταθερά, διαιρεί και απομακρύνει από τον κύριο κορμό, ένα-ένα, τμήματα του Χορού και των θεατών. Χρησιμοποιεί γι’ αυτό κάθε ιδιαιτερότητα και κάθε αφορμή. Και επιτυγχάνει, με μακιαβελική εφευρετικότητα, οι διχόνοιες και οι αποσπάσεις από το κύριο σώμα να οριστικοποιούνται με ποικίλους τρόπους: Αφού απενοχοποιήθηκε και απελευθερώθηκε η επιλογή ερωτικού συντρόφου, θρησκεύματος, ιδεολογικής τοποθέτησης ή πολιτικής συμπάθειας, πολιτικής ηγεσίας και τόπου κατοικίας, τώρα μέχρι και ο ίδιος ο αυτοπροσδιορισμός του φύλου είναι πλέον γεγονός.
Παρατηρώντας αυτά, διερωτάται κανείς γιατί, αντί να τρώγονται αναμεταξύ τους με κακοφωνία μέσα στο μαντρί τα ανήσυχα μέλη του Χορού, ακόμα δεν επιλέγουν να αποκτήσουν κατά βούληση μια άλλη εθνικότητα ή υπηκοότητα; Πώς ακόμα είναι πειθήνιοι, πώς υπακούουν όταν τους απαγορεύουν την μετακίνηση, τους φορολογούν ασύστολα και, αύριο, ίσως τους στείλει στον πόλεμο όποιος τύχει να διοικεί, απλά εξ αιτίας μιας γεωγραφικής σύμπτωσης, την οποία δεν επέλεξαν, αλλά υπεύθυνοι είναι οι γονείς τους και μόνον; Ο Δικαιόπολις έχει δείξει τον δρόμο από παλιά.