Ένας χρόνος μετά, της Αλεξάνδρας Καρακοπούλου

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος που είμαι εδώ, μόνιμα πια στην γαλάζια μου πατρίδα. Απίστευτο μου φαίνεται. Έχουμε ακόμη πανδημία, λόκνταουν, αλλάζουν οι κοινωνίες, αλλάζουν οι ζωές μας, ο κόσμος όλος. Προσπαθώ να σκεφτώ τι έχει συμβεί μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα και δεν ξέρω αν είναι πολλά ή λίγα. Βλέπεις, δεν έχω προλάβει να χαρώ όλα αυτά που κάνουν την Ελλάδα μου τόσο ξακουστή και ονειρεμένη στο είδος της στις καλές της μέρες… να απολαύσω αβίαστα και ελεύθερα τις ομορφιές της, τους κατά τα άλλα «τρελαμένους» της κατοίκους, να «διασκεδάσω» με το προβληματικό μας δημόσιο, να πάω μπουζούκια, να χαρώ την ένταση στους δρόμους…η λίστα μου είναι μεγάλη και δεν έχω ξεκινήσει καν να ζω το «απόλυτο».

Η Βιέννη μου, η πόλη που άφησα πίσω μου μετά από μισή ζωή, δεν θα έλεγα πως μου λείπει και τόσο. Οι άνθρωποί της και συγκεκριμένα αυτοί που επέλεξα εγώ να τους λέω «δικούς μου», ναι. Κάτι κουβέντες, κάτι μαζώξεις, κάτι αγκαλιές ζεστές, ναι. Εικόνες πολλές στο μυαλό αλλά και στο κινητό μου, κάτι αναμνήσεις που μου υπενθυμίζει το φατσοβιβλίο και γεμίζω από φωνές και νοσταλγία. Ωραία αυτά τα συναισθήματα. Τα έχω ζήσει, είναι δικά μου και δεν μπορεί να μου τα πάρει κανείς…

Εδώ, η Ελλάδα μου, περνάει κρίση. Πόσες φορές σκέφτηκα να γράψω για όλα αυτά που συμβαίνουν, αλλά πάντα κάτι με κρατούσε πίσω. Χαίρομαι που άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και ο αέρας εκτός από το να σκορπίζει τα πάντα αριστερά και δεξιά, χάρισε την δυναμική του και άνοιξε συζητήσεις την σωστή στιγμή. Κάθε δράση προκαλεί εξάλλου και αντίδραση. Γερά στομάχια έχουμε όλοι μας, θέλω να ελπίζω, για να αντέξουμε αυτές τις έντονες, αλλά απαραίτητες ριζικές αλλαγές.

Ο κόσμος μας πρέπει να μάθει να συμβιώνει με όλους και με όλα και δεν αναφέρομαι μόνο στον μικρό μου γαλάζιο μικρόκοσμο. Πιστεύουν όλοι οι Έλληνες πως στο εξωτερικό είναι καλύτερα; Δεν έχει σημασία τι πρεσβεύεις, τι ομάδα είσαι, τι χρώμα έχεις, από που κατάγεσαι, ποια είναι η σεξουαλική σου ταυτότητα, σε τι πιστεύεις… είμαστε το ίδιο είδος, έχουμε τις ίδιες ανάγκες και καλό θα ήταν να μάθουμε να ακούμε πριν κρίνουμε, να μάθουμε να συλλέγουμε σωστές και βάσιμες πληροφορίες πριν καταλήξουμε σε συμπεράσματα και να μην επιτρέπουμε καμία μορφή βίας για κανέναν λόγο. Φτάνει πια με τις ακραίες συμπεριφορές σε όλα τα επίπεδα… αυτός είναι ο κόσμος που έχουμε ονειρευτεί; Αυτός είναι ο κόσμος που θέλουμε να ζούμε; Αλήθεια τώρα;

Η κριτική μας φύση μας οδηγεί συνεχώς σε λάθη. Ο γραπτός λόγος δε, εύκολα παρεξηγείται και μέχρι να φτάσει η ανάλυση της κάθε άποψης στα αυτιά μας, δεν δίνουμε τον απαραίτητο χώρο και χρόνο, γιατί απλούστατα «δεν τα έχουμε στην διάθεσή μας». Δικαιολογίες; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Σκέψεις κάναμε αρκετές; Αναρωτηθήκαμε τι θέλουμε από την ζωή και τι μας αποτρέπει από το να σεβαστούμε το περιβάλλον και τους γύρω μας; Αυτοκριτική; Πολλές οι άγνωστες λέξεις και εμείς γνωστοί μεταξύ αγνώστων, άντε να βγάλεις άκρη.

Δεν νομίζω όμως πως έχει χαθεί το στοίχημα. Η ανθρωπότητα πάντα είχε την δύναμη να αναπροσδιορίζεται και να αναγεννιέται από τους εκάστοτε μεσαίωνές της ανά τους αιώνες. Δεν νομίζω πως θα γίνουν όλα χειρότερα τελικά, αλλά καλύτερα, μια βελτιωμένη έκδοση, έτσι το φαντάζομαι, στο θνητό μου το μυαλό.

Αυτός ο χρόνος με έβαλε σίγουρα σε σκέψεις. Μου έμαθε να ξεχωρίζω και να βάζω προτεραιότητες για τον εαυτό μου, να συγχωρώ περισσότερο, να δέχομαι την αποτυχία και το λάθος, να δέχομαι το τέλος, να αγαπώ περισσότερο την ζωή. Να είμαι ευγνώμων για αυτά που έχω, να χαίρομαι για την όποια καθημερινότητα, για αυτά που έχω καταφέρει, για την αγάπη που συνεχίζω να παίρνω από αυτούς που επιλέγω να την αναζητώ. Να χαίρομαι, να χαμογελώ περισσότερο, να λέω και ένα ευχαριστώ παραπάνω… εσείς λέτε ευχαριστώ;

“ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΕ ΔΕΚΑ ΠΡΑΞΕΙΣ”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΙΛΝΤΙΣΙ