Κι άμα σου σπάσουν την βιτρίνα…και τίποτα να μην πάρουν, η ζημιά έγινε…και τί ζημιά! Και να μην ξέρεις τί σου γίνεται με τις ασφάλειες…γιατί απλούστατα στην έχουν ξανασπάσει και οι ασφαλιστικές δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα. Σε πιάνει μιά τρέλα. Κάναμε πλούσιους τους τζαμάδες…βρε μήπως να κλείσεις το μαγαζάκι σου και να ανοίξεις τζαμάδικο;
Λες…ρε σεις κωλόπαιδα…έναν να πιάσω από όλους εσάς τους θρασύδειλους…δεν θέλω πολλούς …έναν θέλω.
Την φτιάχνεις ξανά την βιτρίνα σου …εσύ το ξέρεις κι η περδικούλα σου το πού βρηκες πάλι τα λεφτά…αλλά πρέπει να δουλέψεις. Την επισκευάζεις λοιπόν άμεσα και ζαλώνεσαι τον εξοπλισμό κάμπινγκ που έχει για τα καλοκαίρια ο μεγάλος σου γιός.
-Πού πας χριστιανέ μου νυχτιάτικα; (Η γυναίκα σου ανησυχεί).
Δεν ακούς τίποτα. Τον υπνόσακο στον ώμο και στο μαγαζί σου. Γερμανικό και έτσι, να θυμηθείς τα χρόνια του στρατού, να ισιώσει και η πλάτη σου. ΄Εχει γυρίσει το μάτι σου και είσαι με τα σαλοσπίρ στο προσκεφάλι για να μην σκάσεις κιόλας…Περνάνε δυό τρεις νύχτες ήσυχα. Κούνια που σε κούναγε.
΄Ενα βράδυ ακούς την γνωστή άγνωστη φασαρία…σπασίματα, ιαχές, ξανά σπασίματα, τζάμια…
Αστυνομικός ένα γύρο μήτε για μυρωδιά …Βγαίνεις έξω με το μπαστούνι αναρίχησης και δεν θυμάσαι πώς, αλλά γραπώνεις ένα καλόπαιδο που είχε μείνει τελευταίο, από τον γιακά, με μιά βαριοπούλα στο χέρι, έτοιμο να σου ξανακάνει το μαγαζί εμπόλεμη ζώνη. Οι άλλοι μπροστά τρέχουν να χαθούν στα στενά. Παληκάρια ατρόμητα!
Του βγάζεις το κουκουλικό και τονε πας βρίζοντας και σφαλιαρίζοντας στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα. Τους τον παραδίδεις πακετάκι, ντελίβερι κανονικό! Τονε μπουζουριάζουνε…αυτός κλαψουρίζει, « με βάρεσε, δεν έχει το δικαίωμα, δεν έκανα τίποτα, περαστικός ήμουνα, είχα αυπνίες, είμαι παιδί χωρισμένων γονιών, κτλ.»
Μέσα σε όλα τα ακούς και λίγο από το ξενυχτισμένο όργανο, γιατί, κύριος, πώς παίρνετε τον νόμο στα χέρια σας;
-Μα μου έσπαγε το μαγαζί όργανο…
-Και μεις τί κάνουμε κύριέ μου;
-Μάλιστα, αυτό λέω και γω τί κάνετε; Να σας ξεκουράσω είπα… Ορίστε και σας τον έφερα λουκάνικο… Φιόγκος. Δικός σας. Χρόνια πολλά!
-Μα κύριέ μου, εσείς δεν είστε ο νόμος, εμείς είμαστε ο νόμος»
-Ναι, του λές του νόμου, αλλά, νόμε μου..τρεις φορές μου το σπάσανε το μαγαζί και συ δεν ήσουν εκεί και έχω δύο παιδιά να σπουδάσω και πληρώνω και νοίκια, χρωστάω ΦΠΑ και εφορία και έχω και πίεση…με χάπια στέκομαι! Άλλη μια τζαμαρία και το κλείνω το ρημάδι. Κατάλαβες νόμε μου;
Κατάλαβε, αλλά σκασίλα του του νόμου. Τέλος πάντων …πάρτο μέσα το ομορφόπαιδο μαζί με τ΄όργανό του…την βαριοπούλα του εννοώ…
Μαθαίνεις πως τον χειρωνάκτη με το βαρύ χέρι τον λένε έτσι κι έτσι…25άρης, 1,76 , άνεργος, με καστανομελί μάτια και κάποιου γιόκας…Να τον χαίρεται! Πολύ θα ήθελες να στείλεις στον μπαμπάκα του τις λυπητερές του τζαμά σου…
Με τα πολλά, τελικά, τονε χώνουνε μέσα για μέσα.
Τις επόμενες μέρες τα άλλα ομορφόπαιδα που έχουν τσαντιστεί που τους χάλασε η βασική ομάδα των Ανακαινίστας και δεν έχουν στον πάγκο αναπληρωματικό με καλό δεξί για δυνατή βαριοπούλα που σπάει με τη μία και τις ενισχυμένες τζαμαρίες (μεγάλο ταλέντο), τρελαίνονται…Ο βαριοπουλίστας τους δεν μπορεί τους κλειστούς χώρους…Παθαίνει κρίσεις πανικού επειδή δεν έχει τί να σπάσει…Στερητικό καραμπινάτο. Το παιδί υποφέρει. Είναι άδικο.
Οπότε, ξαναβγαίνουν στην Αθήνα για να «διαμαρτυρηθούν» για την αδικία…και φυσικά, τα ξανασπάνε…και ξαναπερνάνε από το μαγαζί σου…και στο ξανασπάνε.
Αλλά εσύ δεν είσαι εκεί…γιατί νόμιζες πως ξεμπέρδεψες.
Αθώε μου, φτωχέ, καλέ μου καταστηματάρχη…δυστυχώς, θα σε στεναχωρήσω (κι άλλο), αλλά βρίσκεσαι σε έναν φαύλο κύκλο.
Έναν τεράστιο, ολοστρόγγυλο, φαύλο κύκλο.
Έναν κόκκινο κύκλο…που θα΄λεγε και ο Κοκκινόπουλος…
Ματίνα Ράπτη -Μιλήλη
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr