Αρχείο: 25.04.2018
Ένας Καθηγητής μου στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Θεολογίας, το 1991 μου είχε πει σε μια κατ’ιδίαν συζήτηση: «Μπορεί να γίνεις άγαμη μητέρα. Μπορεί ο σύντροφός σου να πεθάνει, να σκοτωθεί, να σε παρατήσει… Τον γιο σου θα τον μεγαλώσεις με το πρότυπο του πατέρα. Ή ένα σωστό ανδρικό πρότυπο».
Άλλος αγαπημένος μου άνθρωπος κάθε φορά που μιλάμε για την κόρη του, λέει: «Το πρότυπο του πατέρα σημαδεύει την κόρη».
Ο πατέρας μου ήταν δυνατός άνδρας. Λεβέντης και δυνατός. Προστατευτικός, έμπιστος, λιγομίλητος, ερευνητικός, όχι εκδηλωτικός, σοβαρός, έξυπνος, ψύχραιμος, ήρεμος, μάλλον δημοκρατικός, αφού ποτέ δεν με πίεσε για κάτι. Κακό ίσως αυτό, αφού αν επέμενε λ.χ. να γραφτώ σε μια σχολή χορού σε ηλικία επτά χρόνων, σήμερα θα ήμουν μία από τις πιο σημαντικές χορεύτριες της Αθήνας. Τουλάχιστον της Αθήνας. Και κανά δυο φορές ακόμη… αν με άρπαζε από το μπράτσο επιτακτικά ίσως να γλίτωνα από πολλές άσχημες καταστάσεις που σημάδεψαν τη ζωή μου και ήταν δυσανάλογες και απείρως κατώτερες από αυτό που γνώριζα μέχρι τότε και που ίσχυε ως αυτονόητο στο οικογενειακό μας πλαίσιο. Μπορεί να ήταν κι αυτό μέρος της εξέλιξης, αλλά να … κάπου-κάπου μονολογώ… «Έπρεπε να μην με είχες αφήσει εκεί ή τότε… Μπαμπά μου»
Ο πατέρα μου ονομαζόταν Χρήστος Δαβιλάς. Είχε μια δύσκολη ζωή που την έστρεψε υπέρ του. Και σύντομη. Γεννήθηκε στις 24 Απριλίου του 1944 στα Ρόβια της Ανδρίτσαινας, μια ορεινή αγκαλιά βράχων άγριας ομορφιάς και τέλειας επιβλητικότητας, μετακόμισε στην Αθήνα το 1951 και από τα επτά του χρόνια δούλευε. Πήγαινε στο πέτρινο νυχτερινό δημοτικό του Περιστερίου –ήταν συμμαθητές με τον Γιάννη Πουλόπουλο τότε γεννημένος το ’43 εκείνος, αλλά τότε ένας χρόνος πάνω, ένας χρόνος κάτω δεν μετρούσε – και το πρωί δούλευε. Στα 7 του δούλευε. Πουλούσε λαχεία στο κέντρο της Αθήνας, είχε κι ένα κασελάκι και γινόταν λουστράκος. Γυάλιζε τα παπούτσια των περαστικών. Δεν ήθελε να μιλά γι’αυτό, οι πληροφορίες μου είναι ελλιπείς. Ήταν κάτι που τον πονούσε, όπως τον πονούσε η σκληρότητα του πατέρα του που ήταν βίαιος και άγριος, κυρίως με την γιαγιά. Δεν του το συγχώρεσε ποτέ του παππού μου αυτό. Ακόμα και όταν αναγκάστηκε να με βαπτίσει «Γεωργία» αντί για Καλλιόπη, το όνομα της γιαγιάς μου, της μάνας του. Το έκανε γιατί του το ζήτησε η γιαγιά.
Έγινε υπάλληλος σε εμπορικό και στα 26 του έκανε το δικό του κατάστημα. Ο μπαμπάς μου αγαπούσε πολύ τη μουσική, τα άλογα και τους εύζωνες. Τους καμάρωνε, τους θαύμαζε και έλεγε και ξανάλεγε όταν καθόμασταν στο μπαλκόνι του σπιτιού μας: «Το ’50 και το ’60 η Χίου ήταν χωματόδρομος. Ήμουν 17 όταν πέρασε μια άμαξα με τέσσερα άλογα από το δρόμο. Αρχοντικά, ψηλά, όμορφα … περπατούσαν και ακουγόταν κρακ-κρακ, κρακ-κρακ, κρακ-κρακ Οι οπλές των αλόγων. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό …».
Αυτό το κρακ-κρακ, κρακ-κρακ, κρακ-κρακ μου ήρθε στο μυαλό με το video του Σαράφογλου. Οι οπλές των αλόγων του πατέρα μου και τα τσαρούχια των Ευζώνων. Η λεβεντιά και η περηφάνια των ανθρώπων που η ζωή τους έκανε δυνατούς και τολμηρούς, περήφανους σαν αετούς.
Σήμερα ο μπαμπάς μου θα γινόταν 74 χρόνων. Πέθανε μόλις στα 51 του. Μην με ρωτήσεις αν μου λείπει. Απλώς συνήθισα. Μπορεί γερνώντας να γινόταν κουραστικός. Γκρινιάρης, κακότροπος, θυμωμένος. Αλλά μάλλον δεν θα γινόταν έτσι. Γιατί ήταν άνθρωπος δυνατός, με πείσμα και αξιοπρέπεια, με περηφάνια, σεβασμό και ευγένεια χαρακτήρα. Τόση που κάθε φορά που χορεύω σήμερα όλα τα παμ-παμ παμ -πααααα, παμ, του μικρού Γιαννάκη μου, του ΓιαννοΔημητράκη, του ακριβού μου καβαλιέρου στα βαλσάκια επί γης, μονολογώ γλυκόπικρα: «Α ρε μπαμπά … έπρεπε να με είχες αρπάξει απ’το χέρι για κείνη τη σχολή χορού. Ίσως σήμερα να ήμουν η πιο ευτυχισμένη χορεύτρια επί Γης!».
Και ας μην ήμουν τελικά η Καλλιόπη του.
25.4.2018
Διαβάστε επίσης:
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr