Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical Anthropology.
Το άταφο παιδί στα παγωμένα νερά του Έβρου είναι το άταφο πτώμα της ηθικής μιας πολιτείας ανήθικης, αμοραλιστικής, ανήμπορης να σεβαστεί τις πανανθρώπινες αξίες. Δεν «μετράει» το νεκρό κορίτσι στους επίσημους αριθμούς της θανατοστατιστικής επειδή δεν πέθανε ως ημεδαπή στατιστική μονάδα στην εθνική «ιδιοκτησιακή» επικράτεια, αλλά έσβησε στο εδαφικό μεταίχμιο, στο γκρίζο χώρο μεταξύ του κράτους και των συνόρων του.
Μπροστά στην αίγλη και τον ναρκισσισμό του αυτισμού που παράγει η κατάληψη της εξουσίας, όσοι την διαχειρίζονται ως δίκη τους δύναμη, νομίζουν ότι είναι αυτοί οι ίδιοι οι θεσμοί, το σύστημα. Νιώθουν γνήσιοι εκπρόσωποι του δήθεν ασφαλούς και οριοθετημένου κρατικού καπιταλισμού, αυτού που καταλήγει στην βαρβαρότητα της ατομικής ευθύνης για την ζωή. Και θεωρούν ότι δεν πρέπει να επεμβαίνουν ούτε καν στην αγορά του θανάτου, να μην χαλάνε τον μηχανισμό αυτορύθμισης του, ακόμα και όταν η ανθρώπινη ζωή νεκρώνει μέσα στα παγωμένα νερά επειδή έψαχνε την στέγη, το φαΐ, την ασφαλή γη για επιβίωση από τα δεινά και την φτώχεια.
Είναι εθνικό αίσχος – για τους απογόνους του Σοφοκλή και του δράματος της Αντιγόνης -να υπάρχει έλλειψη ηθικής του θανάτου, στους κατατρεγμένους, στο άταφο μικρό παιδί, επειδή είναι ξένο σώμα, χωρίς την σφραγίδα να υπάρχεις ως οριοθετημένο, ως περιχαρακωμένο στην επικράτεια που του έταξε η ζωή να ψάχνει για να επιβιώσει. Τα σύνορα είναι ομοιώματα νόμου και τάξης των απάνθρωπων εθνικιστικών κανόνων που απαξιώνουν την ωφέλεια του κοινού αγαθού που λέγεται πλανήτης. Σε αυτά τα υδάτινα και χερσαία «σύνορα», εκεί που χάνεται το παιδί, η ζωή η ίδια, εκεί χάνεται η ψυχή της ανθρωπότητας. Και της όποιας εξουσίας επικαλείται την ασφάλεια και την προστασία της φαντασίωσης του καθαρού έθνους …..