Η Άννα Κοντοπίδη είναι Συμβολαιογράφος και ζει στη Νάξο
Άδεια εξόδου/ 28 Μάρτη έτους Κορωνοϊού Κουβέντες αγάπης παρά θίν’ αλός
-Τα’ χουμε πει, τα’ χουμε συμφωνήσει… Και ισχύει και για μένα τώρα που δεν εργάζομαι ναι; Ναι. Κάθε μέρα θα “βγαίνει” ένας μας απ το σπίτι και μόνο για συγκεκριμένη μετακίνηση .
-Ναι ξέρω Αννούλα. Για να πάμε στο φαρμακείο, ή στο γιατρό, για να πάμε στην γιαγιά γιαγιά Μαρία αν χρειάζεται κάτι, για να πάμε στο σούπερ μάρκετ, για να περπατήσουμε στον Άη Γιώργη, και για να πάει κάποιος βόλτα τα ζωάκια που έχει σπίτι του.
-Πολύ καλά τα λες. Και μάλιστα η έξοδος φροντίζουμε να μην διαρκέσει πολύ, ναι; Mιάμισυ ώρα καλά είναι. Μόνο ο παππούς επιτρέπεται να μείνει έξω λίγο παραπάνω. Και αυτό, όταν πρέπει να πάει στο χωριό να ποτίσει τα δέντρα, να μαζέψει τα φρούτα και τα λαχανικά που τρώμε και κυρίως για να φροντίσει τα κυνηγόσκυλα και τα άλλα τα ζωάκια στο σταυλάκι και το κοτέτσι.
-Ωραία είναι η θάλασσα Αννούλα. Όμορφη η μέρα σήμερα.Και τα σύννεφα κοίτα. Παίρνουν μορφές. Να εκείνο μοιάζει με δράκο, εκείνο με σκύλο, εκείνο με άνθρωπο, εκείνο με χιονισμένο βουνό. Τι όμορφη που είναι η θάλασσα σήμερα γιαγιά. Χωρίς άλλους ανθρώπους δίπλα μας μπορούμε να φωνάξουμε δυνατά και να τρέξουμε στην άμμο. Δεν ενοχλούμε κανένα. Είναι ολόδικιά μας η παραλίτσα… Πάμε να πετάξουμε βοτσαλάκια;
-Πάμε.
-Θα προσέχω να μην βραχώ. Δεν θέλω να αρρωστήσω. Και συ Αννούλα μην βραχείς. Δε θέλω ούτε και συ να αρρωστήσεις.Είμαι χαρούμενος μόνο όταν όλοι μας είμαστε καλά, χωρίς πυρετό και βήχα και πόνο στ αυτιά. Και πρέπει τώρα να προσέχουμε πιο πολύ με αυτόν τον κορωνοϊό όλοι μας. Κοντεύει καλοκαίρι. Θα φάμε και παγωτό.
-Ναι, κοπελάκι μου και σκέφτηκα πως είναι ανθρωπιστής τούτος ο μικρός και δεν το ξέρει.
-ΕΕΕΕ γιαγιά Αννούλα, πάμε να πετάξουμε βοτσαλάκια στη θάλασσα… Περνάει η ώρα.
Είπε και μου έδωσε μια πέτρα που λαμπύριζε στον ήλιο τα χρώματα του ουράνιου τόξου και χαμογελώντας με πήρε απ το χέρι για να με σεργιανίσει στον δικό του ονειρεμένο παιχνιδιάρικο κόσμο…
Λοιπόν Άγιοι Φίλοι μου, σήμερα λένε, είναι η μέρα που γιορτάζουν οι γιαγιάδες σ’όλη τη γη και ξαφνικά διαπίστωσα πως ναι είμαι γιαγιά αλλά ταυτόχρονα και μία απ΄του τρελλούς του Αck Kerouac , που τρελαίνομαι για να ζήσω, να μιλήσω, να σωθώ, που ποθώ τα πάντα την ίδια στιγμή, που ποτέ δεν χασμουριέμαι αλλά που καίγομαι σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά για όσους κουβαλώ μέσα μου κι έξω μου και στις γωνίες του μυαλού μου και στο κέντρο- κεντρικά αυτού που είμαι και που απέμεινα, όπως θα λεγε ο Μπουκόφσκι..
MΕΝΩ ΣΠΙΤΙ και για να φάμε παγωτό το καλοκαίρι…
