Η κα Άδα Σταματάτου είναι μητέρα του Γιάννη που έχει αυτισμό. Η ιστορία της φαίνεται να έχει συγκινήσει το πανελλήνιο. Ακολουθούν τα δυο ποσταρίσματα που αφορούν στις αντιδράσεις του Γιάννη αλλά και την διαχείριση της ίδιας στον αυτισμό του.
Σας ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον μετά το χτεσινό μου ποστ το οποίο ακολουθεί στο τέλος της δημοσίευσης.
Ο Γιάννης είναι καλά. Λίγο ανήσυχος και τον αφουγκράζομαι από απόσταση ώστε να μην τον ενοχλώ. Λίγα λόγια και λίγη βλεμματική επαφή ώστε να μην τον νευριάσω.
Δεν τον πήγα βόλτα γιατί φοβάμαι ακόμα τις ξαφνικές του αντιδράσεις. Και η πιθανή κρίση στο δρόμο με διερχόμενα αυτοκίνητα είναι κάτι που δεν θέλω να το ξαναζήσω.
Εγώ είμαι με κάκωση στη μύτη και μαύρα μάτια αλλά καλά στην υγεία μου.
Ξαναγράφω για όσους με γνώρισαν πρώτη φορά ώστε να καταλαβαινόμαστε εδώ μέσα:
1. Πιστεύω μόνο στην επιστήμη, στους γιατρούς που έχουν γνώση του αυτισμού και στην φαρμακευτική αγωγή όταν είναι απόλυτα αναγκαία και στη δίνει γιατρός και όχι ένας φίλος σου που έχει παρόμοια κατάσταση.
2.Είμαι άθεη. Αν θέλει κάποιος να προσεύχεται για εκείνον ή για εμένα ας προσευχηθεί. Δεν πιστεύω παπαριές τύπου «ο θεός μου έστειλε τον Γιάννη για να γίνω καλύτερος άνθρωπος». Ήμουν καλός άνθρωπος και το οφείλω στους γονείς μου μόνο.
3.Κανείς δεν μου έστειλε τον Γιάννη. Εγώ τον δημιούργησα με τον πατέρα του.
4.Ο αυτισμός δεν θεραπεύεται. Καλυτερεύει η ζωή του παιδιού σου μόνο αν το παραδεχτείς αυτό και αρχίσεις την πρώιμη παρέμβαση. Και αν αρχίσεις εσύ ψυχοθεραπεία ώστε να αντιμετωπίσεις την στενοχώρια σου.
5.Όσοι πολιτικοί χρησιμοποιήσατε το ποστ μου για προεκλογική εκστρατεία σας έχω σημειώσει ΟΛΟΥΣ και θα έρθω να σας βρω στο μέλλον.
6.Δεν βγάζω χρήματα από το Facebook με αυτή τη σελίδα [ΕΔΩ]. Ούτε κανείς μου δίνει χρήματα γι’ αυτή τη σελίδα.
7.Η σελίδα φτιάχτηκε μόνο για την ενημέρωση και αποδοχή του αυτισμού και για να γνωρίσει η Ελληνική κοινωνία πώς είναι σε εικόνα ο αυτιστικός ενήλικας στο δρόμο.
8.Για όσους μου λένε ότι δεν έχω το δικαίωμα να δημοσιοποιώ τη ζωή μου με τον Γιάννη χωρίς τη συναίνεση του σας απαντώ ότι μπορώ.
Αυτά.
Το post facebook:
Είναι η δεύτερη φορά σε διάστημα δύο μόλις ημερών που ο Γιάννης με χτυπάει. Χωρίς λόγο. Είχε να με χτυπήσει δύο χρόνια.
Πιστέψτε με ζω με τον αυτισμό πάνω από 20 χρόνια και ξέρω πότε φταίω εγώ για τις αντιδράσεις του.
Με χτυπάει με το κεφάλι του όπως κάνουν τα κριάρια αν έχετε δει..
Από τον πόνο αυτόματα ο οργανισμός γεννάει δάκρυα στα μάτια τα οποία πνίγω για να μπορέσω να ελέγξω την κατάσταση γρήγορα κ να δω πως θα το διορθώσω αν μπορώ βέβαια..
Η ανάμνηση να ζω με το φόβο μέσα στο ίδιο μου το σπίτι είναι απειλητικά κοντά μου πάλι.
Το ποστ δεν το βάζω για να μου πείτε ότι είμαι ηρωίδα.
Το βάζω ως απάντηση στην Πολιτεία που τολμά και λέει σε εμάς τους γονείς ΑμεΑ όταν κλείνει δομές ή όταν ΔΕΝ φτιάχνει δομές, για τους ενήλικες πλέον, άρρωστους γιούς κ κόρες μας… «γιατί δεν τους παίρνετε σπίτια σας;»
Αν εγώ που είμαι 49 ετών, απόλυτα υγιής, απόλυτα γυμνασμένη, με θέληση και αγάπη να τον κρατήσω μαζί μου…αν εγώ λυγίζω…
Αν εγώ λυγίζω…σκέψου τον 80χρονο γονέα να ζει σ´ένα σπίτι με τον άρρωστο 50άρι γιο ή κόρη του.
Πώς;;Πες μου πώς;;