Δημήτριον νύττουσι λόγχαι Χριστέ μου,
Ζηλοῦντα πλευρᾶς λογχονύκτου σῆς πάθος.
Εἰκοστῇ μελίαι Δημήτριον ἕκτῃ ἀνεῖλον.
Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 – 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ.
Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.
Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας , ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Νέστορας και Δημήτριος.
Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.
Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο.
Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.
Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το εξής. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρισκόντουσαν στον ναό του Αγίου Δημητρίου]. Σύμφωνα με την ιστορική παράδοση που αναδείχθηκε από τον ιστοριοδίφη συγγραφέα και Αθηναιογράφο Δημήτριο Καμπούρογλου ο ναός ονοματοδοτήθηκε Λουμπαρδιάρης από την απόπειρα του αιμοσταγούς και αδυσώπητου αγά των Αθηνών Γιουσούφ να βομβαρδίσει τον ναό του Αγίου Δημητρίου στις 25 Οκτωβρίου του 1658, παραμονή του Αγίου Δημητρίου, με ένα μεγάλο κανόνι – «λουμπάρδα» που είχε εγκαταστήσει στα Προπύλαια.
Πάραυτα το αποτρόπαιο εγχείρημα του Γιουσούφ απετράπη με θαύμα που έκανε ο Άγιος Δημήτριος. Λίγο πρίν γίνει ο ειδεχθής βομβαρδισμός, ξέσπασε δυνατή βροχή – ξαφνική με αστραπές, μια εκ των οποίων έπληξε την πυριτιδαποθήκη που ήταν δίπλα στα Προπύλαια, καθώς και όλους τους στρατιώτες της ευρύτερης περιοχής. Από τότε ο Άγιος Δημήτριος έλαβε το προσωνύμιο «Λουμπαρδιάρης». Συνυφασμένη όμως με την βαρύτιμη και μακραίωνη ιστορική πορεία του ναού, είναι και μια ακόμα θεολογική μνήμη. Σύμφωνα με αυτήν στον ναό ιερουργούσε ως εφημέριος ο Νεομάρτυρας Ραφαήλ, ο οποίος μαρτύρησε από τους Τούρκους στις 9 Απριλίου 1463 μαζί με τους Νικόλαο και Ειρήνη στη Θέρμη τη Λέσβου. Παράλληλα συνδεδεμένος με τον ναό, σύμφωνα με την ίδια μνήμη, είναι και ο Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως, που προσευχόταν και συμμετείχε στις λειτουργίες του ναού.
