(Για όλα Εκείνα και για τα Άλλα)

Η μνήμη είναι η μόνη θεά που γερνάει.

Το σώμα μου παραμένει άκαμπτο.
Η μνήμη ντυμένη με κόκκινα μεταξωτά
σεργιανάει στον χώρο μου,
τις πρώτες πρωινές ώρες…
Κάθεται στους ώμους μου…
Διατηρεί την ακαμψία μου.
Με βαραίνει το κόκκινο…
Ποιος είναι εδώ;

Ξέρω μια γυναίκα…

Τραβώ με απαλές κινήσεις την κουρτίνα.
Θέλω κάτι απαλό σήμερα.
Χωρίς εντάσεις και σκούρα ρούχα.
Χωρίς λόγια.
Χωρίς ήχους.
Υπάρχει το ξέρω.

Ξέρω ένα χέρι…

Κάποτε, ακουμπούσα μεγάλα κοχύλια
πάνω στ’ αυτιά μικρών παιδιών,
για ν’ ακούν τον ήχο της θάλασσας.
Τους διηγιόμουν ιστορίες με γοργόνες
που έψαχναν στους βυθούς
να βρουν τους αγαπημένους τους από ναυάγια της ζωής.
Με άκουγαν προσεκτικά
και όταν τελείωνα…
με ρωτούσαν αθώα: και μετά τί έγινε;
Είναι παράξενο μα τα παιδιά σε αφοπλίζουν πάντα…
γιατί στην πραγματικότητα …
μια ιστορία δεν τελειώνει ποτέ.
Πάντα ακολουθεί μια άλλη.
Πες μου λοιπόν σε ρωτώ καλέ μου:

…είχα ένα κοχύλι…

Το φεγγάρι είναι γεμάτο.
Κι η νύχτα γεμάτη από εκείνο.
Καταστήματα κλειστά.
Οι άνθρωποι δοκιμάζουν όνειρα.
Μια καλή δουλειά.
Ένα καλό αυτοκίνητο.
Μια καλή αρπαχτή.
Κι όμως… θέλω να δοκιμάσω
ένα όνειρο αγάπης…
Με απεριόριστες δυνατότητες.
Κάτι άλλα που είχα έχουν λήξει.

Στο κέντρο της πόλης
υπήρχε ένας κήπος μυστικός…
Βρήκα την κρυμμένη είσοδο
και πέρασα μέσα του…
Ήθελα ένα πολύχρωμο όνειρο και μπήκα.
Παντού ρόδα …
Τόση ομορφιά με πονούσε …

Η ομορφιά είναι μόνο για να την κοιτάς;
Έκοψα ένα τριαντάφυλλο
και βγήκα απ’ τ’ όνειρο…

Χαμογελούσα ευτυχισμένη!

Οι άνθρωποι φοβούνται να αφεθούν
στο άγνωστο του συναισθήματος.
Κι όταν αφεθούν τους ακολουθούν χίλιοι φόβοι.
Ζουν τον έρωτα με συγκεκριμένες δόσεις
σαν με συνταγή γιατρού.
Ένα χάπι τρεις φορές την ημέρα.
Και η μέρα συνεχίζεται λαμπρή.
Εκτυφλωτική θα έλεγα.
Όλα είναι ακίνδυνα.
Όλοι οι έρωτες είναι γραμμένοι

Μείνετε ήσυχοι…

Αύγουστος και βρέχει στον χώρο μου.
Είναι κάτι βροχές παράξενες αυτές.
Πιο πολύ σ αυτόν τον κόσμο
με λύγισε η απόγνωση των ανθρώπων.
Αυτές τις παράξενες βροχερές ημέρες
των ανθρώπων….
Όχι δεν είναι η βροχή…
δεν είναι τα δάκρυα που σε διαλύουν.
Είναι που δεν σηκώνεις το χέρι να τα σκουπίσεις.

Ποιος είναι δίπλα μου;

Είμαι από τους ανθρώπους αυτούς
που έχουν δει πολλές φορές
την ύλη να εξαερώνεται.
Κόσμοι ολόκληροι ξαφνικά δεν υπάρχουν.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Η δύναμη του νου είναι απεριόριστη.
Βαδίζεις μόνος δίπλα σε όλους.
Συντροφιά –λέει κάποιος-
δεν είναι να έχεις κάποιον δίπλα σου,

Ποιος είναι μέσα μου;

Διέσχισα ένα δάσος κάποτε,
μια νύχτα, σ’ ένα όνειρο.
Ήταν γεμάτο με μικρά όμορφα ζώα
που ήρθαν όλα και σκαρφάλωσαν πάνω μου.
Πολλές ημέρες και νύχτες
νιώθω ότι ανήκω εκεί.
Σ αυτήν την άγρια τρυφερή

(Ανεπίδοτο  2011)

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author iPorta.gr

Βιβλίο: ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΕ ΔΕΚΑ ΠΡΑΞΕΙΣ”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΙΛΝΤΙΣΙ